Her aşk, bitişi kabul eden bir yazgıyla başlar.

İlişkinin başında olduğu gibi kabullendiğiniz sevgiliniz, gün geçtikçe farklı anlamlar kazanır gözünüzde. Aslında o farklılaşmaz; ama siz ona anlamlar yüklemeye başlarsınız.

O, her fırsatta sizin beklediğiniz kişi olmadığını anlatmaya çabalar; ama siz her defasında daha da fazla anlam yüklersiniz ona. Hatta zamanla öyle bir yere gelirsiniz ki artık onsuz yaşayamayacağınızı hissedersiniz. Unutursunuz o anlamların hepsini sizin yüklediğinizi…

O da bu sırada, tam da sizin ondan ayrı yaşayamayacağınıza karar verdiğiniz sırada, bunalmıştır üzerindeki bu ağır yükten, olmadığı ve hiçbir zaman olamayacağı biri gibi görülmekten. Adım adım sizden uzaklaşmaya başlar. Sizse bu uzaklaşmayı hiçbir zaman anlamayıp onu hayatınızın başrol oyuncusu yapmaya devam edersiniz..

Sonunda acı son gelir: O, bir daha hiç dönmemek üzere çeker gider hayatınızdan..

İşte o an ona yüklediğiniz tüm anlamlar gerçek oluverir. Başrole getirdiğiniz oyuncu gidince oyun da bitiverir. Oysa onu oraya siz getirmişsinizdir. Bunu hiç düşünemezsiniz..

Bir zaman sonra bu acı dindiğinde yeni biri girer hayatınıza. Oyuna yine en başından başlar bu sefer onu getirirsiniz başrole… ve o yine çeker gider… ve oyun yine biter….

Hayatınız boyunca bu oyunu hep başından başlayarak ve hep yarım kalarak oynarsınız. Eksilen hep siz olursunuz. Ve bu oyun sürer gider..

Taa ki başrolü kendiniz alana kadar…