Sevgili Kızım,

Seninle ilgili düşüncelerimi, duygularımı ve yaşadıklarımı daha iyi paylaşabileceğimi düşündüğümden sana mektup yazmaya karar verdim. Konuşarak bunları paylaşmak çok zor olacaktı. Seninle tanıştığım ilk günle başlamak uygun olur diye düşünüyorum. Bu şekilde birlikte yaşadıklarımız daha iyi anlaşılacaktır.

Oğlum yanında genç bir kızla evimize geldi. İlk defa bir kız arkadaşını bize getiriyordu. Duygularım çok karmaşıktı. Oğlum sevdiği ve uygun olduğunu düşündüğü birini bulduğu için seviniyordum. Ancak onun bir başka kadına yakın olması ve gerçekten doğru bir insan olup olmadığı konusunda da endişelerim vardı. Oğlum bana çok düşkündü. Biliyorum ki bu düşkünlük ve ilgi azalacaktı. Arkadaşlarımın çocuklarında bunu gözlemlemiştim. Üzülmek ile sevinmek arasında karmakarışık bir durumdaydım.

Biliyorum sende benim kadar gergin ve sıkıntılıydın. Karşılıklı nasıl davranacağımızı bilemedik. Oğlum senin gözlerinin içine bakarken bir şeylerin artık eskisi gibi olamayacağını fark ettim. Şimdi itiraf etmek gerekirse seni biraz kıskandım. Bir yandan da benim kızım olsaydın neler düşünürdüm ve neler hissederdim diye aklımdan geçirdim. Sana önyargıyla yaklaşmak istemiyordum. Ben seni kabullenmeye çalışıyordum ve bunun içinde çaba gösterecektim. Yeter ki sende benim onun annesi olduğumu unutmamalıydın.

Bir anda eski alışkanlıklarımdan vazgeçmek zor olacaktı. Sende beni ve benim hissettiklerimi anlamaya çalışabilirdin. Oğlumun her anında yanında olmuştum. Artık bunun değişeceğini bilmek içimi sızlatıyordu. Hastalandığında onu bir an önce eski haline getirmek için günlerce başında beklemiştim. İlk sevgilisinden ayrıldığında başını omzuma koyup ağlamıştı. Ben de onunla birlikte ağlamıştım. Diploma töreninde onun bana minnettar bir şekilde bakışını ve sarılışını unutamam. İşe girdikten sonra kazancı ile beni götürdüğü yemek hayatımda yediğim en güzel yemekti. Tüm bu acı ve tatlı günleri artık benimle değil, başka bir kadınla paylaşacaktı. Sanırım beni tamamen unutacağından korkuyordum. Yaptığım kaprisleri hatırladığımda şimdi çok üzülüyorum. Ama sanırım kendimi hatırlatmaya çalışıyordum.

Bunlar benim duygu ve düşüncelerimdi. Yine de kendimi kontrol ettim ve seni tanımaya çaba gösterdim. Oğlum seni sevmişti. Onun mutluluğu için seninle iyi ilişkiler kurmak istiyordum. Ben büyük olandım. Sana yakın davranmak ve seni anlamaya çalışmak benim yapmam gereken bir şeydi. Bende gelin olmuştum ve neler hissedebileceğini tahmin ediyordum. İlk zamanlar bana karşı saygılıydın ve sende bana yakın davranıyordun. Ama daha sonra-neden olduğunu hala anlayamamışımdır-evlilik hazırlıklarında beni her şeyden uzak tutmaya çalıştın. Benim fikirlerime önem veren oğlumda artık bana bir şey sormaz oldu. Sen anneni her konuya dahil ederken, ben hiçbir konudan haberdar değildim. Benim bir anne olduğumu görmezden gelmene tahammül edemiyordum. Oğlumun mutluluğu için susmam gerektiğini düşünerek sessiz kalıyordum. Ama içimdeki öfke gittikçe büyüyordu.

Oğlum öylesine mutluydu ki benim hissettiklerimi ve yaşadıklarımı görmüyordu. Bir şeylere kırıldığımı ve üzüldüğümü anlatmak için bir iki girişimimde sonuçsuz kaldı. Tabii ki bende aranızı açmak için değil, ama seninle ilişkimizi daha iyi bir boyuta getirebilmek için paylaşmak istedim. Sende beni dinlemek istemiyor, hatta söylediklerimi olumsuz olarak algılıyor ve yorumluyordun. Paylaşamamak ve sorunu çözememekte beni öfkelendiriyordu. Sende beni, bende seni tanımıyorduk. Evlilik telaşı ile hassasiyetler de arttığı için belki evlendikten sonra bir şeyler değişebilir umudundaydım.

Evlendikten sonra hiçbir şey değişmedi. Sen bizim tarafa hep tepkili davrandın. Oğlumla oturup, konuşamaz hale geldik. Tabii ki eskisi gibi olmamız mümkün değildi, ama kimi zaman benim onun annesi olduğumu bile kabul etmek istemiyordun. Kim bilir belki de ben öyle düşünüyordum. Oğlumla birlikte bir de kızım olacak derken oğlumu da kaybetmiştim. Senin için aldığım hediyelere de önem vermiyor, burun kıvırıyordun. Benim aldığım şeyleri bir kez bile kullanmadın.

Oysa oğlumla ilişkiniz çıkmaza girdiğinde koşarak bana geldin. Onunla ilişkinizi düzeltmem için yalvardın. Sizi tekrar bir araya getirmek için oğlumla çok konuştum. Yardımcı olmak için elimden geleni yaptım. Bir araya geldiniz ama yine her şey eski haline döndü. Sanki sorunlarını benimle paylaşan kadın gitmiş, yerine beni umursamayan biri gelmişti. Bu durum beni gerçekten çok yaraladı. Seni anlamaya çalışıyordum. Ben de kayınvalidemle sorunlar yaşamıştım. Ama hastalığında onun yanında oldum ve karşılıklı birbirimizi dinledik ve affettik. Şimdi bekliyorum ki senin de beni anlamaya çalışmanı, beni dinlemeni ve birlikte eski günleri unutmak.

Ben oğlumun annesiyim, sende onun birlikte olduğu kadınsın. Bu farkı ikimizin de kabullenmesi doğru olan sanırım. Bundan sonra birbirimizle rekabet etmek ve düşman olmak yerine birlikte birbirimizi kabul ederek devam edebiliriz. Ben sana kızım demek ve sarılmak istiyorum. Sende bana karşı bir adım at.