Sınıfta, göremeyişiyle ilgili hayat tecrübesini anlatırken Sözlerinin yankısını içimde hissedemeden onu dinliyordum. Onun duygularını hissedemeden ne kadar da üzücü bir durum diye düşünüyordum.
Ta ki;
“Benim için mavinin hiçbir anlamı yok” dediği cümleyi duyana kadar.
Ne demek mavinin benim için bir anlamı yok! O daha mavi der demez kafamda bir sürü mavi, mavinin tonu, mavinin temsil ettiği şey canlandı. Maviyi bilmiyorsa gökyüzünü de bilmiyor, denizi de, gözlerinin rengini de… bu nasıl bir dünya o zaman, mavinin ve diğer renklerin olmadığı, bulutun nasıl olduğunu bilmeyen, filin nasıl bir şey olduğunu tarif edemeyen ve belki en önemlisi kendi yüzünü göremeyen bir dünya neye mahkumdu?
Tek bir gerçek var KARANLIK! Hayata tutunmak için belki ona katlanabilmek için karanlıkta yaşamayı öğrenmek, karanlığa tutunmak gerekti sanırım…
Karanlıkta ki yaşamı düşünmeye bu denli yönelişim işte o cümleyle başladı. İlk defa hayalini bile kuramadığım bir yaşamdan bahsetti hocamız o gün. Hayalini bile kuramadığımı söylüyorum! Beynim bile izin veremez bu hayale. O gün duyduğum bu cümle sonraları bana mavinin kıymetini daha çok bilmem gerektiğini öğretti ve yıllardır aklımdan, kalbimden hiç çıkmadı…
Üç yıl önce İstanbul’a geldiğimde “karanlıkta diyalog” sergisinden haberdar oldum ve arkadaşımla katılmaya karar verdik. O gün sergiye gittiğimizde elimize birer baston verip nasıl kullanacağımız öğretildi. Ben bir şekilde içeride bir ışık olacağına ve onunla hareket edebileceğimize inanıyordum. Fakat daha platformun önüne gelir gelmez fark ettiğim karanlıkve korku bir anda adımlarımı geri geri götürdü. Ama artık içerideydim, karanlığın içinde... ve bizi, “göremesek te” neşeyle karşıladığını ses tonundan algıladığımız rehberimiz karşıladı. İlk anlarda bir yere tutunma, bir eli tutma ihtiyacım hat safhadaydı. Rehberimiz bize kendisinin de göremediğini, onunla bir yolculuğa çıkacağımızı söylediğinde başta hissettiğim korkuya hüzün de karıştı. Derken kendimizi bir parkta bulduk. Kuş cıvıltıları, su şırıltısı, kurbağa vıraklamaları, rüzgarın, ağaç yapraklarının hışırtısı ve “karanlık” vardı. Karanlık bile olsa doğa bizlere bahşettiği huzuru yine hissettirdi. Sonra yolda karşıdan karşıya geçtik, pazara gittik, uçağa bindik. Dışarıda her biri benim için farklı farklı anlamlar taşıyan bu olayları ilk defa ortak bir anlamda “karanlıkta” hissettim. Belki ’ânı yaşamak’ dediğimiz olayı ilk defa bu kadar net yaşadım. Ama en çok etkilendiğim, sarsıldığım yer taksimde bindiğimiz nostaljik tramvaydı. Taksimin gürültüsünü, şarkılarını, bin bir sesini duyduğumda kendimi hayatın hem içinde, hem dışında hissettim. Hayatın hem içinde hem dışında nasıl olunuyor tarif et deseniz işte gidin ve karanlıkta o tramvaya oturun derim.
Tam artık karanlığa alıştığımda, belki kabullendiğimde, aniden bir ışık fark ettim, çıkışa yaklaşmıştık. Son olarak oturduğumuz karanlık kafede rehberimiz neler hissettiğimizi sordu. Kimileri nankörlüğümüzden, şükürsüzlüğümüzden bahsetti. Kimileri dünya pek görülecek bir yer değil zaten dedi. Benim içinse eşyalar, insanlar, doğa görülmeye değer olduğu için varlar. Gördüğüm yüzler, renkler karanlıktan çok daha güzel. Dünya görülmeye değmeyecek bir yer değil. Onu güzelleştiren bizim bakışımız...
NOT: Sizlerde bu deneyimi Gayrettepe metro istasyonunda bulunan “karanlıkta diyalog” sergisinden alacağınız bir randevuyla yaşayabilirsiniz.