Çocukluk dönemindeki istismar-taciz, çocuğun bir aile üyesi ya da başka bir yetişkin tarafından kasıtlı olarak incitilmesi, psikolojik ve fiziksel olarak zarar görmesidir. Yapılan davranışlara göre fiziksel, duygusal ve cinsel istismar olarak gruplandırılmaktadır. Çocuğun, ebeveyn ya da ebeveyn yerine geçen kişi tarafından gerçekleştirilen el ya da bir nesne ile vurma, tekmeleme, sarsma, yakma, bıçak ve benzeri bir sivri alet ile yaralama ya da boğma davranışları sonucu yaralanması ya da yaralanma riski yaşaması fiziksel istismar olarak tanımlanmıştır. Çocukların duygusal istismarı, çocuğa karşı reddetme, aşağılama, yalnız bırakma, yıldırma ve korkutma gibi psikolojik olarak zarar verici eylemlerin gerçekleştirilmesidir. Cinsel istismar çocuğun yetişkinlerin cinsel hazzı için kullanıldığı davranışları içermektedir. Pornografi, cinsel organlara dokunma, cinsel ilişki gibi davranışlar cinsel istismar davranışlarından bazılarıdır.
Tacizcilerin çoğu ya birtakım davranış bozukluklarına sahip olan ya da kendileri de kendi çocukluk dönemlerinde başkaları tarafından ihmal ya da istismar edilmiş olan, yaşama yönelik sağlıksız algıları olan insanlardır.
Bir tacizin çocuğu nasıl etkileyeceği tacizin biçimine (cinsel, duygusal, fiziksel) , süresine, aile içi yakınlık, iletişim ya da sosyal destek gibi özelliklere, taciz öncesinde herhangi bir psikolojik uyum ya da davranış sorununun olup olmamasına, tacizcinin ev içinden birinin ( anne, baba, amca, abi…) olup olmamasına bağlıdır.
Çocukluk döneminde cinsel, duygusal, fiziksel istismara maruz kalmanın yetişkinlik döneminde yarattığı sorunlar şunlardır:

• Kendine duyulan saygının ve değerin düşmesi,
• Öğrenilmiş çaresizlik, utanç, kaygı, depresyon, saldırganlık, suçluluk
• Kimlik karmaşası,
• Yakınlık, bağlılık ve ilişki konularında ikilem yaşama,
• Sağlıksız cinsel ilişkiler,
• Kendine zarar verici davranışlar,
• Tacizin yarattığı duygusal ve fiziksel acıdan kurtulabilmek için alkol ve madde kullanımı
• Kendisine ya da sevdiği birisine zarar vereceğine dair kalıcı ve kontrol edilemez kaygı,
• Bedeniyle, görünüşüyle ilgili tatminsizlik,
• Kadınlığı ön plana çıkartmayan bir giyim tarzı,
• Aşırı yemek yeme,
• Tacizin yarattığı tüm olumsuz duygulardan kurtulmak için intiharı düşünme ya da gerçekleştirme,
• Temizlik ve düzenlilik gibi konularda takıntılı davranışlar,
• Kendisi ya da çocuklarının hayatı, geleceği konularında aşırı koruyuculuk ve dikkatlilik,
• Çocuğuna gerekli ilgiyi, şefkati, yakınlığı gösterememe,
• Ebeveynlikle ilgili yetersizlik duygusu,
• Ebeveyninin suçlu olmadığına hatanın kendisinde olduğuna inanma,
• Çocuğunun sağlıklı bir kimlik gelişiminde ona destek olamama,
• Aile içi etkileşimlerde istismar edici bir yaklaşım sergileme,
• Şiddetli fizikse sorunları,
• Dokunulmaya karşı aşırı hassasiyet,
• Yüksek sesten rahatsızlık duyma ve öfkeyle ya da kaygıyla cevap verme
• Pasiflik, motivasyon eksikliği,
• Eş seçiminden ve duygularından ziyade istismardan kaçınmak için evlenme,
• Erkeklerin güvenilmez olduklarına inanma,
• Erkeklere yönelik şiddetli öfke,
• Çocuklara yönelik sözel, fiziksel, cinsel, duygusal taciz uygulama,
• Kendisini sanki tacizden hiç etkilenmemiş ve kimseye ihtiyacı yokmuş gibi görmeye çalışma,
• Cinsellikten kaçınma,
• Cinsel arzu ve istek kaybı,
• İçinde şiddeti barındıran bir cinsel ilişki kurma çabası,
• Uyku düzensizlikleri,
• Tacizi çağrıştıran kabuslar,
• Mutluluğu yakalayabileceğine inanma,
• Evlilik doyumsuzluğu.

Kuşkusuz ki tacize uğrayan kişiyi ekonomik bedeli ya da ne kadar zaman geçirileceğini hiç düşünmeden profesyonel bir yardım almaya yönlendirmek, cesaretlendirmek ilk ve en önemli adımdır. Bir terapiden geçmesinin yaşadığı ilişkilere katkı sağlayacağı konusunda açıklamalar yapmak yararlı olacaktır.