DÜŞÜNDÜĞÜNÜ DÜŞÜNMEK…

Aklından geçirdiklerini okuyorum bak şimdi böyle yapacak diye düşünmek ve arada da o dediklerinizin çıkıyor olması, bu şimdiye kadar olan her şey için bir genelleme yapmamıza sebep olur.
Oysa her bireyin dünyası eşsiz ve ayrıdır.
Ortak bilinçdışımız bize her şeyin kontrolümüzde olduğu bir dünya isteği ile gelir.
Hal böyle olunca biz her şeyi anlamlandırmak isteriz, doğa boşluk tanımaz derler ya aslında beyin de düşünce sisteminde boşluğu tanımaz.
Mesela anılar arasında ki boşlukları kendisi dolduruverir. İşte tam da böyle bir şeydir karşımızdakinin beynini okuduğumuzu zannetmek.
Orada ki belirsizlik bizi son derece rahatsız eder ve tamamlayıveririz boşlukları ?
Oysa biraz dayanabilsek sadece kendi zihnimizi kandırmak adına değil de gerçekten anlamak adına dinleyip, izleyebilsek, binlerce alternatif arasında her olayın kendine özgü olgusu çıkıverecek karşımıza.
Burada ki durum şu; beynin çalışma sistemi basit günlük aktiviteleri kolayca uygulayabilecek durumda iken daha karmaşık olanlar ise beyini yorar.
Beyin her olay da bu kadar çok dinleyerek karşı tarafın gözünden bakabilme ve dahi kendini onun yerine koyabilme işlemi ile ilgilenirse yorulur.
Bu nedenle beynimiz anlamak değil ikna edilmek ister. Olaylar arasında ki bağlantıları kurmak yerine birinin söylemesi ve onun da yerine getirmesi daha kolaydır.
İşte bu ve benzeri nedenlerle kolaya alışan beyin hayal gücü, yorumlama, çözüm üretme, farklı alternatifleri görebilme, bir olgu, olay ya da nesneyi bir diğeri ile linkleşebilme özelliklerini geliştirememiş olur.
Tabi 80 yaşına kadar süren plastisitesi sayesinde stabil kaldığı söylenemese de bu nöronal yolaklar çocukluktan başlayarak eğitim ile oluşur.
30 yaşında bir danışanım… Bayan A şöyle demekteydi
Yatılı okuldan çıktıktan sonra insan arasına karışınca nasıl davranacağımı bilemez oldum. Oradayken her şey belliydi.
Sınırlar belliydi. Ders çalışma saatleri, yemek, uyku ve ben son derece başarılı bir talebeydim.
Oysa şimdi aynı başarıyı gündelik hayatta bile gösteremiyorum.
Öğrenemediği insan ilişkileri, gerçek hayat, gerçek duygulanımlar bunların hiç biri yok, öğretilmemiş, işlenmemiş ve beyin tarafından işlemleşmemiş.
Hayat sadece yatılı okul olmadığına göre kendi tabiri ile sudan çıkmış balığa dönen bu danışan nereye gider?
Ben size söyleyeyim, bir üst akıla –üst akıl yerine koyduğu biri, kurum ya da topluluk- gider.
Okulda ki düzen böylece devam eder ve kişi hayatı böyle sanmaya devam ederek mutlu mesut yaşar.
Aslında tam olarak da böyle olmaz tabi. Mutsuzdur ve uyumsuzdur ama nedenini bilemez ve bu da onu bir üst akıla daha çok yaklaştırır. Kısır bir çevre, güvenli ve bilindik bir alan ona diğerlerine olduğundan daha çok huzur verir çünkü beyin yeni nöronal ağlar oluşturmak zorunda kalmaz. Bildiği şekilde çalışmaya devam eden beyin ve beyinler üst akıl tarafından tek iple oynatılan kuklalar gibidirler.
KUKLA BURADA, KUKLACI NEREDE?
Kuklacı ise eğitim sistemi ile onları bu hale getirendir.

www.esra-erdogan.com dan bana ulaşabilirsiniz.