Akşam vakti. Güneş az önce bugüne de elveda diyerek son
ışıklarını da üzerimize salmış, gökyüzü yavaş yavaş kendini
sonsuz karanlığın kollarına bırakmaya hazırlık yapıyordu adeta.
İnsanlar da bu duruma kayıtsız kalmayıp kimisi işinden evine
gidiyor, bazıları daha yeni dükkânının kepenklerini indirirken
‘’bugünümüze de şükür, ekmek paramızı kazandık yine’’ der
gibi tebessüm ediyordu. Kimisi de hayata lanet edip şehrin
sokaklarını döver gibi hızlı ve sert adımlarla adımlarken
yüzlerindeki depresif ifadeler ele veriyordu kendilerini insanlar
içinde.
Bir genç adam. Üzerinde lise üniforması, ellerinde ders kitapları,
kalbindeyse bir heyecanla bin dokuz yüz ellilerden kalma şehrin
kütüphanesinin merdivenlerini acelece adımlıyor. Nihayet üst
katta yer alan kütüphaneye girdiğinde karşısında yine kendisini
gülümseyerek karşılayan, bilge edası ve pos bıyıkları ona ayrı
bir hava katan kütüphane memurunu gördü. ‘’ Evlat’’ dedi
memur, ‘’senin akranların kız peşinde gezerken, internetlerde,
cafelerde dolaşırken nedir ve nedendir sendeki bu kitap
sevdası?’’ Delikanlı sanki bu soruyu her an bekler gibi ve
inceden üst perdeden bir bakış atarak kütüphane memuruna
elindeki kitaplarını memurun masasına koydu. Sağ işaret
parmağını raflardaki kitaplar üzerinde gezdirirken bir yandan bir
yandan da ‘’ Amca’’ dedi ‘’kimileri ahu gözlü bir kıza yakar
yüreğini, kimileri paraya, kimileri de eğlenerek unutmak ister
hayatı. Ben hiç birini yapmadım, yapamadım. Merakın,
bilmenin, fark etmenin ve farklı olmanın ateşi taaa şuramdan
aldı beni’’.
Yerinden doğrulan kütüphane memuru sanki büyük bir hazine
bulmuş gibi gözlerindeki ışıkla gence yaklaştı ve ‘’işte sen
adamsın oğlum. Böyle lafları etmek her yiğidin harcı değil. Ta ilk
gördüğümde anladım sendeki cevheri. Ben insanların kim
olduğuna değil ne olduğuna bakarım evlat. Sen işlenmemiş bir
cevhersin. İnşallah seni işleyecek ellerde yüreğindeki ateş
körüklenir durur.’’
Aradan yıllar geçti ve delikanlının yüreğindeki ateş onu
ülkesinin önemli yerlerinden birine getirirken delikanlı
memleketine geldiğinde o kütüphane binasına sanki teşekkür
eder gibi gülümseyerek baktı. Artık emekliliği geçmek üzere
olan memurun camdan ona tebessümü birbirleriyle paylaşacak
daha çok şeyleri olduğunu gösterir gibiydi.