Hepimiz yaşamımızın farklı dönemlerinde üzüntü, hüzün ve stres gibi olumsuz duygulanımları deneyimliyoruz. Genelde yaşanan bir ya da birden fazla olay sonucu başlayan bu huzursuzluk halinin geçmesinde -konuya bağlı olarak- kişinin kendisine zaman ayırması, problem çözümüne dair içsel motivasyonu, birkaç dost sohbeti hatta uyku ve beslenme düzenindeki iyileştirmeleri gibi farklı etkenler genelde yeterlidir.

Fakat bazen kişiler yaşanan bu duygulanımları daha yoğun ve daha uzun süre yaşayabilir. Bu duygulanımlar kişinin özel hayatındaki, işindeki, çevresindekiler ile kurduğu sosyal ilişkilerindeki işlevselliği bozmaya başlayabilir. En az 2 hafta devam eden ve kişinin hayatını olumsuz etkileyen yoğun mutsuzluk, değersizlik, suçluluk, geleceğe yönelik ümitsizlik, hayattan keyif alamama, yalnızlık ya da intihar temelli fikir uçuşmaları bize depresyonu tanımlar. Profesyonel destek alınması şarttır ve gündelik dertlerimizden daha yıpratıcıdır.
Psikoloji bilimi popüler olduğu yıllardan beri dile pelesenk olmuş "ay depresyondayım" söylemlerindeki kişilerin problemleri ciddiye alınmalı fakat eğitimli (sertifikalı değil) bir profesyonel onaylamadıkça kendisine koyduğu tanı üzerinde pek durulmamalıdır. O işler pek öyle degildir. Naçizane.


* “Sizi doğal olarak üzen birşeyi, depresyona dönüştürmenin en etkili yolu, başınıza gelen şey için sadece ve sadece kendinizi suçlamaktır.” Dorothy Rowe