Bir eğitim-öğretim yılı daha bitmek üzereydi. Rehber öğretmeni olduğum sınıfa girip kısa bir konuşma yaptıktan sonra öğrencilerin karnelerini verdim.
Beni her gördüğünde gözleri parlayan Emre, bir ricada bulundu karnesini alırken:
-Hocam, ders çıkışı sizinle özel olarak görüşebilir miyim?
Tabii, dedim merakla. Çıkış zili çaldığında yanıma geldi Emre. Çok mutluydu. Karnesinde zayıfı yoktu. Görev yaptığım okulun akademik başarısı çok düşük olduğu için, zayıfı olmayan bir karnenin o çevreye göre büyük bir başarı olduğunun farkındaydım.
-Tebrikler Emre. Beni çok mutlu ettin. Gelecek yıl bu karneye bir de Teşekkür Belgesi eklenir inşallah.
-Asıl ben teşekkür ederim hocam. Zaten size teşekkür etmek için bekledim. Hatırlıyor musunuz, sınıfımızda ilk olarak bizim eve ziyarete gelmiştiniz. O güne kadar dersleri önemsemiyordum. Nasıl olsa yine başarısız olup zayıf dolu bir karne götürecektim eve.
Sizin ziyaretinizden ve hazırladığınız ders programından sonra ciddiye almaya başladım dersleri. Hayatımda ilk defa bir öğretmenim başaracağıma inanıyordu. Hatta ilk defa bir öğretmenim evimize geliyor ve hakkımda iç açıcı şeyler söylüyordu. Oysa ben arka sıraların vazgeçilmez öğrencilerinden biriydim.
Sonra annemi de aramışsınız. Ders programına uyuyor mu diye sormuşsunuz. İkinci bir kez daha şaşırmıştık o gün. Ve çok sevinmiştik annemle.
Annem size çok dua ediyor hocam. Ben de bize ziyarete geldiğiniz günü unutmuyorum. Eğer o gün evimize gelmeseydiniz karnemde bugün on bir tane zayıfım olacaktı, biliyorum. Bana güvendiğiniz ve kendime inanmamı sağladığınız için teşekkür ederim.
On üç yıllık öğretmenlik hayatımın altın cümleleri oldu bu sözler.
Anne ve babamın duasını hatırladım sonra.
……………………
Babamın duasıydı mesleğim. ‘Üç kızımı da öğretmen olarak görmek nasib olur inşallah’ diye dua etmişti yıllarca. Şimdi her biri mesleğinde en az on yıldır çalışan üç öğretmen babası.
Eğitim için iki kızını farklı şehirlere gönderen annemin gözyaşıydı mesleğim. Her sınavımızda dualarını, her otobüse binişimizde gözyaşını eksik etmeyen annem, ‘öğrenci ailelerinin hayır dualarını alın kızım’ diye öğütleyerek yolcu ederdi bizi.
…………………….
Sevgi mesleği öğretmenlik.
‘Dünyada her şeye kıymet biçilebilir, ama öğretmenin eserine kıymet biçilemez’ sözleri, çok iyi anlatıyor emanetin ağırlığını.
Bir sınıf dolusu dünya görüyorum her derse girişimde. Söyleyeceğim her söz, ayrı iklimlere kapı aralayabilir içlerinde.
Sevgidir yüreğe boyun eğdiren. İçtenliğimiz, yüreğimizin anahtarı. İçten bir gülümsemeyle çok şey anlatabiliriz muhatabımıza.
Öğrencilerimin gözlerine gülümseyerek bakarken, lise yıllarım geliyor bazen aklıma. Haziran ayının yakıcı sıcağında dahi ceketsiz derse girmeyen hocamızın, alnından terler boşaldığı bir gün ‘Evladım. Dışarısı dehşet sıcak. Müsaadenizle ceketimi çıkarmak istiyorum’ dediği sahne canlanıyor gözümde.
Oturduğum sırada devleştiğimi hissetmiştim bir anda.
Sınıf arkadaşlarım da hocamızın bize gösterdiği saygı karşısındaki şaşkınlığını gizleyememişti o gün.
………………………
Çalıştığım okula 40 km mesafede oturuyorum. Her sabah çocuklarım uyurken çıkıyorum evden. Yoğun bir trafik ve yorucu bir yolculuktan sonra okuluma ulaşıyorum.
Öğrencilerimin çoğunun zayıfları oluyor karnelerinde. Bazı meslektaşlarımın dudak büktüğü, bu adam olmaz dediği birçok öğrencim var. Ama ben, seviyorum onları. Oğullarımı sevdiğim gibi.

Hedefim, bir öğrenci…

O öğrencinin yarın bir işin sahibi, bir yuvanın kurucusu olacağını biliyorum ve dürüst bir iş sahibi, şefkatli ve tüm değerleri özümsemiş güçlü bireyler yetiştirmek istiyorum.

Biliyorum ki, gül bitirmek için toprak olmak gerekir…