Her şey sabah garip bir şekilde uyandığında başladı. O gün kendini bunaltan yorgunluktan sıyrılmış, kendini çok iyi hissederek uyanmıştı. O anda hayatında bir değişiklik olduğunu anladı. Garip olan bir şeyler vardı. Odasından çıkıp, neler olduğuna bakmak istedi. O hariç her şey, eskisi gibi gözüyordu. En azından şimdilik…

Annesinden, eskiden olduğu gibi “hadi artık, saat kaç oldu, okula geç kalacaksın…” cümlesini beklerken, annesinin “günaydın, kahvaltın hazır” demesi oldukça şaşırmıştı O’nu… Normalde, babası sabah, kahvaltı yapmadan evden çıkardı. Ama o gün her zamanki gibi erken çıkmamıştı. Babası, gazetesini okurken “hadi gel de kahvaltı yapalım” dedi. İyice şaşırmıştı. Yüzündeki şaşkınlığı gizleyemediğindendir, annesi “neyin var garip görünüyorsun, bugün” dedi. Kısık sesle “Yok, iyiyim” diye cevap verdi...

Şaşkınlığını ve mutluluğunu gizleyemeden evdeki hazırlıklarını tamamladı. Okula gitmek için yola koyulduğunda, sokaktakilerde de bir değişiklik olduğunu fark etti. Hayatındaki garipliklerin evle sınırlı kalmadığını anladı o an… Her zaman suratları asık olan, önüne bakan insanlar değillerdi. Her önünden geçen O’na selam verip, “günaydın” dedi. İnsanlar, yola adım attığında arabalar duruyor ve onlara yol veriyorlardı. İlginç diye geçirdi içinden… Servise bindiğinde ise güler yüzlü servis şoförü onu karşılayıp “günaydın” dedi. Trafik kurallarını ihlal eden, asık suratlı, saygısız adam gitmiş; yerine sakin, güler yüzlü, diğer insanların haklarına saygılı bir adam gelmişti. Hayat gerçekten de garipleşmişti O’nun için… Servisteki arkadaşları da “günaydın” demişti. Önceden olsa servise bindiğinde kimse O’nu umursamazdı. Arkadaşları bağırıp çağırır, yerinde durmazlardı. O da kalabalığa karışırdı. Ama o gün farklıydı. Hiç kimse bir şey yapmıyordu. O, eskiden davrandığının aksine, diğerleri gibi davranmaya başladı.

Okula geldiğinde de durum pek farklı görünmüyordu. Bina yerli yerindeydi. İnsanlar da aynıydı. Ama değişik bir şeyler vardı. Herkes birbirine günaydın diyordu. Tabii ki arkadaşlarının bu sözlerinden O da payına düşeni alıyordu. “Günaydın”… Çekinerek O da “günaydın” diyordu diğerlerine… Birbirlerine saygı duyan kişiler sarmıştı etrafını. Anlam vermek güçtü… Sınıfa girdiğinde, herkesin ders araç ve gereçlerini hazırlamakla meşgul olduğunu gördü. Önceden kimse böyle yapmazdı. Kalabalığa karışmak gerek diyerek O da herkesin yaptığı gibi hazırlanmaya başladı. Öğretmen geldi. Tüm öğrenciler öğretmenin geldiğini görür görmez ayağa fırladı. Selamlaşmanın ardından herkes yerine oturdu ve öğretmenin gözlerinin içine odaklandı. Sağına soluna bakıyor, ama kimse ona bakmıyordu. Eskiden olsa herkes konuşur, yaptıklarını birbirlerine anlatırdı. Öğretmeni çok fazla umursamazdı. Fakat sabah beri olanlardan sonra artık buna şaşırmıyordu. Olması gereken bu muydu acaba?

Öğretmen dersi anlatıyor ve tüm öğrenciler dinliyordu. Bilginin kaynağından sonuna kadar yararlanmak istiyorlardı. Öğretmen öğrencileriyle birebir ilgileniyor ve onları tek tek dinliyordu. Arkadaşları anlamadıkları yerleri soruyor, öğretmen de cevaplıyordu. Notlar alınıyor, bilgiler paylaşılıyordu… Ta ki zil çalana kadar… İlk kez zilin bu kadar erken çaldığını düşündü. İlk kez teneffüsü beklememişti. İlginç diye düşündü içinden… Eskiden olsa herkes büyük bir gürültüyle dersten çıkardı. Ama durum yine farklıydı… Kimi derste işlenen konuları tekrar ederken, kimi kantinin yolunu tutmuştu. O da arkadaşlarının yaptıklarına katıldı ve gruba uydu. Bu gün grupla hareket etmesinin kendi açısından iyi olacağını düşündü.

Akşam eve varınca annesine tüm olanları anlatmak istiyordu. Ama kızıp bağırmasından korkuyordu. Ne de olsa daha önce bunu birçok kez yapmıştı. Her şeye kızardı. Ama o gün farklıydı. Eve girdiğinde annesi ona güler yüzle “hoş geldin” dedi. Bunun ilk kez oluyor olması O’nu şaşırtmıştı… Annesi, O’na “sen iyi misin?” dediğinde “iyiyim, yok bi şey” diye cevap verebildi. Şaşkınlığı üzerinden atıp cevap verene kadar ne kadar süre geçti bilmiyordu. Bu kadarı da fazlaydı artık…

Kendine gelebilmek için odasına kapanıp biraz ders çalışmak istedi. Kendini derse vermenin iyi olacağını düşündü. Çalışmaya kendini kaptırmışken, odanın kapısı çalındı. İçeriye giren babasıydı. Zaman çabuk ilerlemişti galiba. İlk kez ders çalışmaktan sıkılmadığını fark etti. Birlikte sohbet edip günü değerlendirdikten sonra, “hadi yemek hazır” diye bir ses duyuldu. Babasıyla, bu güne kadar, böyle uzun sohbet etmediklerini düşündü. Bir ilk daha O’nun için…

Kafasını yatağa koyduğunda tüm gün yaşadıklarını düşündü. Hayatının en güzel gününü yaşamıştı. Ailesi ve çevresindeki herkes, kendisini çok değerli hissetmesini sağlamıştı. Sıradanmış gibi görünen, sıra dışı bir gün… Peki, ne olmuştu da her şey değişmişti. Bunun cevabı çok da önemli değildi… O gün her şey O’nun için çok güzeldi…