Covid-19 vak’aları sebebiyle yaşadığımız karantina süreci, bir ilkle daha tanıştırdı bizleri:
Kapı kapı gezerek, kucaklaşarak bayramlaştığımız o neşe ve telaş dolu bayram günleri yerine; ailece evlerimizde kalarak, teknolojik araçlar vasıtasıyla birbirimizle görüşebildiğimiz bir bayram...
Toplum olarak hepimiz bir sonraki bayramın, önceki bayramlar gibi dolu dolu geçmesini gönülden diliyor ve bekliyoruz...
Bayram günü böyle buruk olunca bayram mesajları da bu durumdan nasibini aldı tabii...
‘Mesafelere rağmen yüreklerin bir olacağı bu bayram...’
‘Kucaklaşamadan geçirdiğimiz ilk ve son bayram olması...’
‘Bu bayram büyüklerimizin ellerinden öpemesek de...’
...............
Yoğun ve anlamlı duygular taşıyan bu tarz mesajlar, beraberinde şu soruyu da getirdi:
Şimdiye kadar bizler gerçekten kucaklaşabildiğimiz ve yüreklerimizin bir olduğu kaç bayram geçirdik?
Bir çok bayram tatili dönüşü arkadaş ve akraba çevremden dinlediğim kırgınlık hikayeleri, gönül koymalar ve yer yer küskünlükler geldi aklıma...
Yani neşeli ve telaşlı bayram günlerinde kucaklaşarak bayramlaştığımız yakınlarımızla yüreğimizde de kucaklaşabildik mi; yoksa söyledikleri sözleri, takındıkları tavırları ve hatta bakışlarıyla ilmek ilmek düğüm mü oldular içimizde?
.................
Bu soruyu kendine dürüstçe soran bir çok insanın hayatında en az bir bayramda, en azından bir kişiye karşı bu tür duygular yaşadığını tahmin edebiliyorum...
İnsanız sonuçta...
Duyguların yedi rengi ile kuşatılmışız...
Zaman zaman üniversitedeki hocalarımdan birinin “İnsan ruhunun dört mevsimi vardır” sözü aklıma geliyor.
Hiçbirimizin ruhunda ömür boyu yaz mevsimi hüküm sürmüyor sonuçta...
............
Gerekçeler...
Bu noktada bana göre sihirli kelime bu...
Karşılıklı ilişkilerde yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunda, ilk başvurulması gereken adım.
Belki bizleri biraz gülümsetecek olan, eski Türk filmleri repliğinden “Hele bir sor, neden yaptım?”ın şimdiki karşılığı...
Biz muhatabımıza kırılıp dökülürken onun nasıl bir ruh hali içinde olduğunu, o an neler düşünüyor olabileceğini ne kadar işin içine katıyoruz?
Evet, belki de ne kadar muhatabımızla empati kurabiliyoruz?
.............
“Hep biz mi karşımızdakini düşüneceğiz yani hocam?
Yıllardır karşımdakini düşünmekten yoruldum.
Kendime olan saygım gereği, artık biraz da kendimi düşünmek istiyorum” diyor olabilirsiniz...
Yaşadığınız her olayın kurgularını yapıp her ana gerekçe bulmanız değil kastettiğim şey...
Sonunda buluşulması gereken noktanın affetmek olduğunu düşünüyorum.
Affetmek...
Söylerken bile hafifleten kelime...
Şimdiye kadar bir çok kırgınlık yaşamış olabilirsiniz.
Sizi affetmeye götüren yolun başında şu soruyla karşılaşacaksınız:
“Yaşadığım bu olayın bana ne tür katkıları oldu?”
Hemen “hiç!” diye kestirip atmayın.
Derin bir nefes alın...
Ve düşünün...
Aklınıza en az üç madde geleceğine eminim...
Sevdiğiniz ve değer verdiğiniz için kırıldığınız...
Ve size bu kadar katkısı olan yakınlarınızı affetmeye değmez mi?
Arada mesafelerin olduğu bu bayramda...
Asıl mesafeleri kalbinizden kaldırmaya ne dersiniz?