Kaygının sadece biz yetişkinlerin dünyasında var olduğunu düşünürüz. Kaygının hiç çocuklara, çocuklarımıza uğramadığını, onların sadece sevinç ve korku yaşadığına inanırız. Oysa ki bir bebek anne rahmine düştüğü ilk andan itibaren kaygı ile tanışabilir, kaygı yaşayabilir.

Öncelikle biyolojik olarak rahimde annenin kaygısı bebeğe geçer. Bebek hormonlar yoluyla “kaygı” ile tanışmış olur. Dünyaya geldiğinde ebeveyni aracılığı ile hayatı tanımaya başlar. Dünyanın nasıl bir yer olduğunu, ebeveynlerine güvenip güvenemeyeceğini ufak ufak test eder. Annesi veya bakım vereni onu bırakıp gidiyor mu? Ne zaman geri geliyor? Uzaklaştığında onu gözleri ile inceliyor mu? Takip ediyor mu? Diğer insanlara güvenebilir mi? gibi pek çok süreci deneyimleyen bebek, yavaş yavaş dış dünya ve hayat hakkında fikir sahibi olmaya başlar. Tüm bu deneyimler sonucu dünyanın ve ebeveynlerinin güvenilmez ve tehlike arz edebileceğini fark eden çocuk kaygılanmaya başlar.

Kaygılanan çocuk anneye/ bakım verene yapışır. Annesinin yanından ayrılmasına izin vermez. Anne yanındayken de yeteri kadar mutlu olmaz. Dış dünya tehlikelidir, anne ise güvenilmez. Hayat içinden çıkılamayacak, baş edilemeyecek bir hal alır. Vakit geçmeye, çocuk büyüme başlar. Artık daha zor görevleri vardır okul, ödevler, dersler… Duygularını düzenleyemeyen ve kaygıyla baş edemeyen çocuk için yük artık taşınamaz bir hal alır. Gittikçe huzursuzlaşır, hızlı hareket etmeye başlar, çabuk öfkelenir, bilişsel becerileri yavaşlar, sık sık hastalanır…

Çocuklar dil gelişimini ve soyut düşünme becerilerini tamamlayana kadar sözel olarak kendilerini ifade edemezler. Tüm yaşadıkları duyguları bedensel dille dışa vururlar. Ebeveynin ve tüm yetişkinlerin görevi dışa vurulan duyguları anlamak ve yansıtmaktır.

Çocukta Kaygı İşaretleri:
* Uyku saatlerinde bozulma
* Uyumaktan kaçınma
* İçe kapanık hallerde artış
* Anneden ayrılmak istememe
* Anneye yapışma
* Okul reddi
* Mide bulantısı