Fark ettim ki,

Tüm konuşmalarım, dinlemelerim, susuşlarım, haykırışlarım, öfkelerim, sinirlenmelerim, didişmelerim, kızgınlıklarım ve benden çıkan daha bir çok şeyin hepsi kendime. Başkasına, başkalarına; diğerine, diğerlerine; ötekine, ötekilerine veya berikilerine değil. Hepsi kendime...

Hepsi kendineymiş aslında. insanların yaptıkları her şey: söyledikleri, söylemedikleri, anlattıkları veya anlatamadıkları... Hepsi ama hepsi kendine...

Bir yazarın tüm yazıları, bir şairin tüm şiirleri, bir ressamın tüm resimleri, bir sanatçının tüm sanatı hepsi kendine...

Hepsi toplumu anlattığını söyler, yazar, çizer ve resmeder. Aslında sadece kendini anlatır, anlatmaya çalışır veyahut anlamaya çalışır. Daha çok anlamaya ve keşfetmeye çalışır. Hatta debelenip durur. İnsanoğlu bu neticede. Hepimiz gibi...

Hepimiz öyleyiz, hepimiz aynıyız ve hepimiz çok benzediğimiz halde apayrıyız. Biricik şekilde...

Dikkat edersek nerde konuştuğumuza, nerde sustuğumuza, nerde çoştuğumuza, nerde dibe vurduğumuza; ne zaman konuştuğumuza, ne zaman sustuğumuza, ne zaman çoştuğumuza, ne zaman dibe vurduğumuza;
nasıl konuştuğumuza, nasıl sustuğumuza, nasıl çoştuğumuza, nasıl dibe vurduğumuza kendimizi daha iyi tanıyabiliriz/keşfedebiliriz/anlayabiliriz.
Bir başkasını da tabi.

Kendini tanımadan bir başkasını tanımak zordur. Tanıdık olmayan bir şeyi anlamlandırmak zordur. Anlamak için anlam kalıplarımıza oturtmaya ve sığdırmaya çalışırız ancak.

Kendimizi tanıma sürecimiz kolay değil, aksine zor. Ancak kendini tanıma süreci bir varış değil bir süreç bir yol. Bu yolda fark etmek, farkında olmak başlangıç noktası.

Sözün özü kendini veya başkasını yani insanı anlamak için;
Hisset, fark et, tanımla, ifade et, izle, gözle ve izin ver. Oluşa, gelişe, gidişe...
Hepsinin farkında ol!

Farkında olamadağında da yapacağın şey: Farkında olamadığının farkında olmak olsun.