Güneş penceremden içeri ince çizgiler halinde süzülüyor
Ellerimi uzatıyorum güneşe ona dokunmak istercesine
Kalbim heyecanla çarpıyor o an titrerken ellerim
Sanki ilk kez ışığı gören bir bebek gibiyim.

Kendime soruyorum sen ışığı hiç gördün mü diye
Doğdun mu hiç bir annenin kucağına?
Ya da dümdüz uzanan uçsuz bucaksız bir ovaya…
Hayır doğmamıştım yeni yeni anlıyorum.

Şimdi düşünüyorum da
Ben hep rölantide yaşamışım hayatı.
Hayatı, ciğerlerine dolan temiz havadan çok,
Ceplerine dolan parayla kıyaslayanları bilmişim gerçek diye.
Egoları hep daha büyük olmuş insanların
İnsanlara besledikleri sevgiden.

Mutluluğa giden yolda ben hep geç kaldığımı sanmışım,
Ya da beni oraya götürenin çoktan beklediğim duraktan geçtiğini,
Son durağa vardığımda ise anladım ki orada beni bekliyormuş o.
Ellerini açmış,
Yüzünde ince dudaklarının oluşturduğu gamzeli bir gülümseme…

O da beni bekliyormuş onca zamandır orada.
Birçok gelen olmuş otururken o durakta
Fakat içindeki ses “işte bu!” dememiş gelenler için,
Ta ki beni görene kadar,
Ta ki bana ellerini açana kadar…

Önce korkmuş bana ellerini uzatırken,
Sonra bir sıcaklık kaplamış içini,
İçini kaplayan sıcaklık, ışık olmuş,
Sonra gelmiş gönlümün penceresinden içeri ince çizgiler halinde
Ve ben o güne kadar hiç görmemişim o gerçek ışığı
Ve ben, ellerimi uzattım ışığa, titreyerek…

İsmail ÇALIK Haziran '10