Erkenci bir leylek süzülüyor gökyüzünden,
umudun tohumlarını bırakıp
kayboluyor yüksek duvarların arkasında...

Bir an, rengarenk dağ çiçeklerinin kokusu sarıyor çevrelerini,
gelinlik giymiş ağaçların, rüzgârla gönderdiği selamın tebessümü,
kuşların cıvıltısı inadına...
Umut, bir anlığına yalayıp geçiyor gözlerini,
ürperterek tüm bedenlerini.
Bu taştan yığının arasında özledikleri tek şey toprak,
toprağın kokusu, sevgilinin tatlı tebessümü...
Umut ve umutsuzluk harmanlanmış aldıkları her nefeste.

Bekliyorlar...

Kaç mevsim tükettiler burada, bu duvarın önünde,
güneşin karşısında, güneşi özleyerek;
gökyüzünün altında, gökyüzüne imrenerek?
Kaç leyleği selamladılar sessizce,
kaç defa el salladılar, tekrar görüşmek üzere bahara?

Bekliyorlar...

Bekliyorlar, tükenen sabırlarını yeniden üreterek.

Sulayıp içlerine akıttıkları gözyaşları ile umutlarını,
yaşatıyorlar gelecek güzel günlerin düşüyle.

Bekleyenlerden biri bozuyor sessizliği:
-Gelecek mi?
-Belki, diyor bir diğeri.

Demirden bir kapının soğuk sesiyle uyanıyorlar düşten.
Onlardan olmayan ses haykırıyor:
-Güneşle vedalaşın beyler!
Derin bir nefes alıp,
bir kez daha selam duruyorlar,
yirmi adımlık gökyüzüne...

(İçerdeki ve dışardaki tüm kader mahkumlarına
sevgi ve umutla...)

Hey sen, küçüğüm
içten olan
sana sesleniyorum
içtenliğin beş para etmediği dünyada
içtenliğine yanan şaşkınca
duy beni...

Saklanbaç oyununun daimi ebesi yani
her seferinde kendini iyice saklamaya karar verip
ortada çırılçıplak kalan ebedi acemi...
Sen küçüğüm sen,
sen yani, kaşlarını çatmış
dudaklarını büzmüş içini çeken
kendine yine savaş ilan etmiş olan
sana sesleniyorum
duy beni

Kolay değil insanın senin gibi soyunup dökünmesi
onlar ki büyüme yolunun her keskin virajında
korunmak için hesapsız esen rüzgardan
büründüler üzerlerine en pahalısından
üzeri hayal kırıklıkları ile işlenmiş örtülerini
ve döne döne kendi etraflarında
kaybettiler anadan firan özlerini...

Kolay değil küçüğüm
sana sesleniyorum
bir kalbin kendini hapsettiği korku tünelinden ışığa çıkması
kan kırmızı, çıplak, savunmasız
hiç kolay değil
duy beni

Sen küçüğüm sen,
sen yani, kaşlarını çatmış
dudaklarını büzmüş
içini çeken,
sana söylüyorum
özenme hiç allı pullu giysilerin ardına saklanmaya
ipliği hayal kırıklığıdır o kumaşın
dokuyanı korku
sızdırmaz ışığı, havayı
duy beni

Özenme küçüğüm
elmas kakmalı bin bir surat maskelere
kör eder seni.
Barış kendinle küçüğüm
çıplaklığınla barış.

Sana söylüyorum
özenme saklanbaç oyunlarının daimi galiplerine,
korkma be küçüğüm kaybetmekten
sen ki damarlarında taşırsın tarih öncesinden
anka kuşunun ölümsüz gücünü.

Marifet saklanmakta değil
kovalamakta hiç değil!
Marifet çokların içinde dimdik durmakta
gerekiyorsa yangının ortasında
ELİNİ UZATIP UMUDA
İŞTE BEN DİYEBİLMEKTE
KORKMA KÜÇÜĞÜM YANARSIN EN KÖTÜSÜ
AMA DOĞARSIN TEKRAR GÜÇLENEREK KÜLLERİNDEN
SEN TEK DUY BENİ..

ÖLECEĞİNİZİ BİLSEYDİNİZ...
Yaşamda öyle anlar var ki, durup kaldığınız...
Öyle anlar var ki, hiç bir okulda öğretilmesi mümkün olmayan..
Öyle anlar var ki, bir çuval kitaba bedel...

Hiç beklemediğiniz bir anda çıkıp geliveren görünmez kazalardan bahsediyorum.
Öyle kazalar ki kırk yıl düşünsen aklına gelmeyecek türden...
Vardır hepimizin böyle bir kaç yaşantısı..
ya da yakın çevrenizden, tanıklık ettiğiniz yaşantılar;
Size ölümü hatırlatan,
öyle çok uzakta olmadığını yüzünüze haykırıveren...
Ve ölümün bir anda, hiç beklenmeyen bir anda gelebileceğini fısıldayan..

Düşünsenize evden çıkıyorsunuz,
belki o gün sevdiğinize homurdandınız,
belki siz çekip giderken o olduğu yerde kala kaldı,
gözleri buğulanmış bir halde;
belki canınızdan çok sevdiğiniz çocuğunuzu,
bir bardak kırdı diye azarladınız daha bir saat önce..

Sahi annenize en son ne zaman "seni seviyorum" dediniz?
Ya babanıza?
Kardeşlerinize? Çocuklarınıza? Dostlarınıza?
Peki ya ona?

İnsan ölüm gerçeği ile yüzleşince
tüm küslükler, kırgınlıklar, takıntılar,
yaşamak için değil, yaşamamak için bulunan tüm bahaneler,
incir çekirdeğini doldurmayan ama yaşamımızı zehir eden tüm ayrıntılar,
ne kadar komik ve anlamsız oluyor...

Ne malum bu yıl içinde ölüp gitmeyeceğiniz?
Eğer bilseydiniz bir yıl içinde öleceğinizi şimdi ki gibi mi olurdu
sevdiklerinize, en önemlisi kendinize karşı tavrınız?
Ya bir ayınız kaldığını bilseydiniz?
Ya bir hafta, belki de daha az!?
Neler eksik kalırdı içinizde?
Neyin pişmanlığını yaşardınız?
Keşke şu kadar daha zamanım olsaydı...
O zaman herşey farklı olurdu der miydiniz?
Belki de herşeyi yoluna koymak için
ihtiyacınız olan zamana, tam da şu anda sahipsiniz...
Hadi ama ne duruyorsunuz?
Düşünün bu gün, bu hafta, bu ay, bu yıl öleceğinizi bilseydiniz
neleri değiştirmek isterdiniz?
Hemen bir kağıt, kalem alın elinize
yazın alt alta
yatağınızın baş ucuna asın
acele edin
gerçekleştirdiklerinize yıldızlı bir artı koymayı da sakın unutmayın..

Dünkü pişmanlıklara yanarken
bu gün ağlayarak
hazırlıyoruz hiç düşünmeden
yarına bir kaç pişmanlık daha...
Bu gün dünden dolayı boynu bükük
Yarın bugünden dolayı öksüz
Hep eksik, hep pişman
hep mutsuz bir yaşam, geride kalan!..

Hey sen,
Tekil olandan korkup çoğulu karanlığa boğanların,
Çokların içinde saklanıp güvensizlik ayazında üşüyenlerin
gizli ve ürkek bakışlarını üzerinde isyanla taşıyan...

Yani sen!
Kalabalıkları öteye kaçırmış olan,
Böyle dik,
böyle mağrur
ve en çok ta yalnız olan, çoklara inat!

Evet evet, sen!
İnadına yaşama gülümseyen,
SELAM SANA
Karşı yamaçtan...