İnsan iyi kötü de olsa varlığı olana bir anlam buluyor, bir şeye dönüştürüyor, bir yerlere sığdırıyor da hiç olmayanı bir yerlere koyamıyor.

Rüzgarda uçan yaprak gibi sağa sola savruluyor. Her esintide daha da hareketleniyor. Bir zamanlar bir dalda olduğunu hatırlamadığı gibi nereye konacağını da bilemiyor.


En çok kim varken yok olur?

Sizce varken nasıl yok olabilir biri?

Anlamak güç.


-Hop hop altın top bundan başka oyun yok.

-Zihnindeki tek ses, tek görüntü bu sözlere ait. Bundan başka hiçbir şey yok. Çünkü babasının da dediği gibi bundan başka bir oyun yok. Bundan başka bir duygu da yok.


Neleri hatırlıyorsunuz geçmişe dair. Sizi üzen, canınızı acıtan, çok eğlendiren ya da çok mutlu hissettiğiniz bir anı?

Duygusu yoksa çoğunlukla bir şeyleri zihnimizde tutabilmek oldukça zor. Öyle diyor bir sürü araştırmacı. O yüzden zihnimiz, bize bir şeyleri hissettirmiş küçük küçük anılardan oluşan bir oda aslına bakarsanız.


-Babasının ona uyumadan söylediği bu tekerlemeyi hiç unutmuyordu. Bir daha söyle baba diyerek tekrar tekrar söyletiyordu. Babasının onu gördüğü çok nadir zamanlardandı. O yüzden hiç bitmesin istiyordu. Tekrar ve tekrar söylerse bir babası olduğunu hissediyor, görülebilir olduğunu fark ediyor ve belki de sevilebileceğine dair bir umut ışığı oluyordu ona.


Şizoid birinin surat ifadesi, birkaç duyguyu içerebilmekten biraz yoksundur. Genelde aynı gibi gözükür çünkü duygusunu dışarı vurabilecek kanallar, çok küçük yaştan itibaren kapatılmış ve duygularına yabancı olmayı öğrenmiştir. Bu nedenledir ki onlarla iletişime geçtiğinizde, ilişki kurduğunuzda duygusunu anlamakta zorlanır, hatta çoğu zaman yüzlerini, seslerini de unutursunuz. Eğer küçük yaşta bir çocuksanız, anne-babanızdan gördüklerinizle aynalanıyor ve onları rol model alarak, duygularını hissederek kendinizi öğreniyor, insanları tanıyabiliyor ve hayatın provasını yapabiliyorsunuz. Bu nedenle ebeveynlerinizden biri sizi görmemiş, duymamış, sevgisini göstermemişse görülebileceğinize, duyulabileceğinize ve sevilebileceğinize dair inancınız birazcık sekteye uğrayabiliyor.


-Babasına dair anılarını zihninde bir türlü bulamıyordu. Nerelere saklanmış olabilirler ki? Nasıl bu kadar görünmez ve bulunamaz haldeler diye düşünmeden edemiyordu. Çocukluğu fena sayılmazdı ve acı tatlı anıları hatırlamak ona iyi geliyordu. Ama yıllarca aynı evde yaşadığı, babası olarak bildiği kişiye dair anılar yok olmuştu. Evet, evet. Başka bir açıklaması yok bunun çünkü hiç olmamış gibi olması, kendi varlığına dair bir sürü şüphe uyandıracaktı. İşte bu yüzden azcık bir şey bile hatırlarsa, geçmişte yaşadığına, bir zamanlar çocuk olduğuna inanabilecekti.


İnsan varlığından şüphe etmek istemez. O nedenle hep ait olma ve bir şeyleri anlamlandırma ihtiyacıyla hemhal oluruz. Çocukken ebeveyninin gözlerinde kendini gören çocuk varlığına dair bilgiler toplar. Sevilmeye değer mi? Güvenilir mi? Başarılı mı? Kendine dair oluşan bu bilgilerle de büyür. Eğer aynı evde yaşadığınız birinin gözlerinde varlığınıza dair işaret yoksa kendi varlığınıza şüphe duymak da çok kabul edilebilir olacaktır.


-Onu üzen insanların yaptıklarını, çocukken oynadığı oyunları, arkadaşlarını birçok şeyi hatırlıyordu. Hiç hatırlamak istemeyeceği şeyleri bile bir şekilde unutmuyordu. Ama babası yoktu. Vardı biliyordu. Bunun bilgisi onunla paylaşılmıştı ama neden hep yokmuş gibiydi. Sanki babası bir hayalet gibi geçirgen, rüzgar gibi görünmezdi.


Şizoid bir babayla büyüdüyseniz, ona dair anılarınız siz büyüdükçe küçülür. Ona karşı ne hissedeceğinizi anlamak da zorlaşabilir. Ondan bahsederken içiniz bomboşmuş gibi olabilir çünkü gözlerine baktığınızda boşluk görmüş, duygusal herhangi bir aktarım hissedememişsinizdir. O nedenle bir varmış bir yokmuşla başlayan masallar size oldukça tanıdık gelebilir. Çünkü varlığınız bazen görünmüş bazen kaybolmuştur.

kaynak: https://www.ecemyasar.com/post/how-to-deal-with-big-changes-in-your-life