Varlığını bile bilmediğim bir dünyaya gözümü açıyorum. Ne yapmam gerektiğini bilmeden birtakım sesler ve tenimde bazı baskılar hissediyorum. Bazı sesler evimdeki seslere çok benziyor ama burası daha serin ve güvensiz geliyor. Ait olduğum yerden -evimden- koparılıyorum, olmam gereken yer burasıymış gibi. Kafam oldukça karışık bağırarak ağlıyorum ve üstümde yine bilmediğim eller geziniyor. Sıcaklığı özlüyorum. Annemi istiyorum. Bildiğim tek sıcaklık bu. İstediğim sıcaklığa erişiyorum ve sonra huzur. Bildik sesler konuşmalar .. içerisi mi daha sesliydi burası mı anlamak zor oluyor. Tek istediğim yer annem. Çoğunlukla ışık gelip gidiyor, sesler azalıyor artıyor, kokular, havadaki nem, yattığım yüzey bile değişiyor. Hepsi belli belirsiz hatıra gibi zihnimde uçuşuyor. Ama annemden uzak kaldığımı hissettiğim anda yine karmaşıklaşıyor her şey. Annem ben gibi ya da ben annem. Anlayamıyorum biz aynı kişi miyiz? O olmadığı zamanlar korkuya kapılıyorum. Vücudum yanıyor ve tek yapabildiğim bağırmak. En sevdiğim an ise annemin memesini emerken ona bu kadar yakın olmak. Sıcak teni, sesi, kokusu ve dokunuşu.. Bazen annemle geçirdiğimiz vakitler azalabiliyor. Bu ne kadar zorluyor beni bilemezsiniz. O gitse ve gelmese ölecekmişim gibi hissediyorum. Benimle ilgilenen başka insanlar da oluyor tabi. Babam da annem olmadığında yanımda olan kişi. Onun sıcaklığı, sesi, dokunuşu ve kokusu annemden daha farklı ama yine de güven veriyor bana. Zamanla başka insanlar da giriyor hayatıma. Bazılarıyla vakit geçirmek keyifli de geliyor. Annemden uzaklaştığımda onu çok özlüyorum. Ondan uzaklaştığımı fark ettiğimde yanına gitmek istiyorum. Beni gözleriyle izliyor. Bazen arkamı dönüp ona baktığımda sıcacık gülümsemesiyle beni karşılıyor. Onun gözlerinde her şeyi görebiliyorum. Kendimi, hayatı ve başkalarını. Onun duygularını vücudumun her yerinde hissedebiliyorum. Öfkesini, korkusunu, kaygısını hissettiğimde kendimi küçük bir yaratıkmışım da annem beni sevmiyormuş gibi hissediyorum. ‘Hayır anne sen bana hep gülümse, lütfen beni sev’, diyorum içimden. Öyle anlarda annemin gözlerinin içine bakarken dünya o kadar korkunç bir yer oluyor ki dehşete kapılıyorum. Annemin sevgi dolu bakışları olmadan nasıl dayanabilirim bütün bunlara? ‘Ne olur sen git, sevgi dolu annem gelsin’ diyorum o anlarda ve eğer biraz daha sabredebilirsem geliyor. Hangisi benim annem olduğunu anlamak zorlaşıyor o anlarda. Kafamın karışıklığı bazen çok yoruyor beni. Zaman zaman sinirlenen, üzülen, korkan zaman zaman da şefkatli, sevecen ve mutlu. Biri gidiyor diğeri geliyor. Hangisi annem anlamak zor. Ben de aslında kimim bilmiyorum. Kim olduğumu anlamak için anneme bakıyorum ve o bana gözleriyle söylüyor. Bazen kötü bir çocuk oluyorum. Bazen de dünyanın en güzel çocuğu. Annemin gözlerine bakarken değişen ben böyleyse, hangisiyim? Annem gibi gidip geliyor kim olduğum.

kaynak: https://www.ecemyasar.com/post/annemden-nasil-ben-oluyor