Turşuuuuuuu………
Turşuuuuu….
Turşu… gel oğlum.
Tünediği tahta sopanın üzerinde kanadını yelpaze gibi açıp sesin geldiği yöne başını çevirdi. Dikleşti, tekrar sesi dinledi. Hala, pürdikkat sesin geldiği yöne bakıyordu. Konuşmaya başladı. Ne dediğini anlamıyorum ki…
Seni çok özledim mi ? dedi
Sıkıldım … çıkart beni kafesten mi? dedi
Yada verdiğim yemi beğenmemiştir….. şikayet ediyordur.
Kafesin başında durdum. Hayran hayran buz mavisi renginde, uçuşan tüllerden yapılmış elbise gibi duran tüylerine bakarak muhabbet kuşumu seyrettim. Üç aydır bana misafirdi kendisi. İlk günler çok korkmuştu. Hiç sesi çıkmıyor, yokmuş gibi sessizce tahta tünekte bekliyordu. Bıkmadan her fırsatta kafesin başına gidip adını tekrarladım. Nihayet hareketlenmeye başladı. Cıvıldayarak kafesin içinde dolandı. İçgüdüleri ona güvende olduğunu, yeni evini tanıması gerektiğini haber veriyordu. O kadar çaresiz ve savunmasız ki. .Her hareketten her sesten ürküyor, içgüdüsel olarak delice kanat çırpıyordu. Hele birde kıskanç köpeğimiz sheldon havlamaya başladı mı….. oyyyyyy oyyyyyyy ortalık birbirine giriyordu.
Şimdi nasıl bir güven geldiyse sesi apartmanı inletiyor. Susturmak ne mümkün? Hiç susmuyor. Sürekli, sağa sola başını çevirip bir şeyler anlatıyor. Cikcik konuşuyor… Bu haliyle balkondan sarkıp, günlük havadisleri mahalleliye yayan yaşlı teyzeler gibi.
Turşu, kafesini ve yeni evini öyle benimseyip sahiplendi ki, suyu bitince suluğunu gagasıyla oynatıp gürültü yaparak su istediğini haber veriyor. Artık, sheldonun havlamalarını da saf dışı etti. Öyle ki sheldon kafese gelip havladığında, oda kafesin kenarına gelip ona çemkiriyor. Ve kızımız sheldon gidip yerine oturuyor. O kadar hızlı öğrendiler ki birbirlerinin alanına girmemeyi.
Turşu konuşunca, sheldon susuyor hiç duymamış gibi davranıp yan yan kesiyor turşunun kafesini.. Sheldon havlamaya başlayınca da turşu susup dinliyor.
Böyle anlarda insanların neden birbirlerini anlamamak için savaştıkları geliyor aklıma. Halbuki mutlu olmak ve birlikte yaşamak için ihtiyaçları olan her şey var.
Akıl, mantık, saygı, sağduyu, vicdan, merhamet, ahlak, iyi olma içgüdüsü, sevgi, empati, hoşgörü ve daha fazla duygu.
Oysa her şeyi ötekileştiriyoruz, bir kalıba sokuyoruz. Herkese bir isim takıyoruz. Kadın olmak, güzel olmak, şişman olmak, yabancı olmak, uzun olmak, zayıf olmak, zengin olmak, köylü olmak, kentli olmak, okumuş olmak, dindar olmak, ateist olmak, yardımsever olmak. Örnekler sonsuz olabilir. Farklı olmak sadece yaşamın bir rengidir. Doğada, insandan başka hiçbir canlı diğerine farklı olduğu, güçsüz olduğu için kin gütmez, eziyet etmez.
İnsan olmak çok zor. Güçlü olmak sorumluluk getirir, başka yaşamlara saygı gerektirir. İnsan dediğimiz canlı türünün büyük çoğunluğu, bu bilincin farkına bile varamadan ölüp gidiyor. Hırsları, açgözlülüğü, sahiplenme duygusu ve egosu farklı yaşamları yok ediyor. Acı olansa, zekasıyla her zaman bu kötülüğüne bir kılıf uyduruyor olabilmesi. Evrensel olan bu sorunun ilk basamağı ise ailede başlıyor. Bunun farkında olmak ne büyük yük. İçim daraldı…… İyi ki doğada hayvanlar ve bitkilerde var. Onları seyretmek bile insan olmaya çabalamak için güç veriyor.
Şuan da olduğu gibi ikisi birlikte sessiz kalıp ortalığı bana bıraktıkları da nadiren olmuyor değil. Sessizlik zamanı benim tahsilat zamanım diye düşünüyorum… ikisini de seviyorum, besliyorum, bakım yapıyorum. Güven de yaşamalarını sağlıyorum. Onlarda bana saf sevgilerini veriyorlar. Biri ellerimi gagalıyor diğeri kollarımı tırmalıyor.
Çizik içindeki ellerime her baktığımda içgüdüleri sayesinde bana güvenmeyi öğrenen, birbirinin alanına saygı duyarak aynı ortamda birbirini saf dışı bırakmayı becerebilen ve bedelini de sevgileriyle ödeyen turşu ve sheldona minnettarım.
Tahsilat zamanı beni hiç yormuyorlar….