Sen, senden bir tane daha olsun istedin. Aynı senin gibi düşünmemi ve aynı senin gibi hissetmemi, aynı şeylere gülüp aynı şeylere ağlamamı istedin... Bunu bir noktaya kadar yapabildim fakat yaptıkça da sınırlarımı yitiriyordum. Oynadığı rolün etkisinden çıkamayan oyuncu gibiydim.. Artık yaptığım, düşündüğüm, istediğim herşey bana mı ait yoksa sana mı çözemiyordum, kafam ve sınırlarım net değildi ve çıkmaza girmiştim. Ben sende kaybolmuştum ve kendime giden yolu bulamıyordum. Bunun sebebinin kendimden kaçmak olduğunu sonradan keşfettim.
Kendinden korkanlar ve kendinden gizlenenler başkalarının gölgesi olarak kalır. Kendinden kaçtıkça kaybolur kayboldukça kendine daha çok uzaklaşır ve başkalarına bağımlı kalır. Kendi kendini yok eder.. Bu denli gizlendiği için başkalarında kaybolmaya ve onların gölgesi olmaya mecbur bırakır kedini. Kendi içindeki acıya denk düşen acılar bulur başkalarında ve onlara ağlar. İçindeki yangını görmemek için dışardaki yangınlara su taşır. Başkalarının en iyi dert ortağıdır, herkes herşeyini ona anlatır ama ona kimse sormaz. Çünkü içindeki yangını kendinden bile gizliyordur. Neden peki? Yangını gizlerse yanmayacağını zannettiği için. Oysa her dakika her saniye yanıyor, yangının süresini uzatıyor. Bir kere olsun o yangının içinden geçmeye cesaret etse.. Zira içindeki nefret, öfke, yalnızlık yangınını ancak onu dibine kadar yaşayarak söndürebilecek. Uzun lafın kısası önce kendi yanacak ki sonra başkaları onun yangınına su taşısın.