Bağlanmak, insanın doğasında var. Bağlarımızı koparmak ise bağlandığımız kişi, alışkanlık ya da duygunun zararlı olduğunu bilsek bile oldukça zor.

İnsanoğlunun çektiği acıların en büyük kaynağının bağlanma alışkanlığı olduğunun altını çizen Buda, mutluluğun anahtarını ‘bırakmayı öğrenmek’ olarak gösteriyor. Peki vazgeçmek ya da boş vermek neden bu kadar zor? Bırakmak öğrenilebilir mi?

Çocukluğumuzdan beri bizlere zorluklarla mücadele etmek, ısrarcı olmak, vazgeçmemek, pes etmemek gerektiği öğretildi. Karşımıza imkânsızlıklar çıktığında bile mutlaka bir yol bulmak zorunda hissediyoruz kendimizi. Bütün kahramanların öyküleri mücadele üzerinedir. Onlar böyle yaptıkları için kahraman olmuşlardır. Biz de onların nasıl kahraman olduklarını çok iyi öğrendiğimizden, hepimiz kahramanlığın ‘asla vazgeçmemek’ olduğunu biliriz.

Direnmek, dayanmak, vazgeçmemek, pes etmemek bilinçaltımıza kazınmıştır. Fakat hayat her zaman direnmekle yaşanmıyor. Öyle anlar, öyle durumlar var ki artık gerçekçi olmak ve o işin olmayacağını, o işin, o ilişkinin yürümeyeceğini kabullenmek gerekir. Kabul etmek ve vazgeçmek gerekir.

Pelin Kesebir ’in de bahsettiği gibi; duygularımız üzerinde belirleyici olan “durduğumuz” yerden ziyade “gittiğimiz” yerdir. Şu an kötü bir durumda bile olsak, iyiye gittiğimize/gideceğimize inanıyorsak buna katlanması çok daha kolaydır.

Durduğun yerde bitimsiz çemberler çizmemeni, sürekli tökezleyip düşmemeni, bir engele, engellere takılı kalmamanı, yürümeni, koşmanı, varmanı, büyümeni, ısınmanı, güzelleşmeni diliyorum.

#durduğumuzyerler #gittiğimizyerler #vazgeçmek #mücadeleetmek