İnsanlar ana baba olunca tuhaflaşır, yeni bir rol üstlenip insan olduklarını unuturlar. Artık ana babalığın kutsal alemine girdikleri için “ ana babalığın sorumluluğu ” nu almak gerekir diye düşünürler. Ana babalığa biçilen role göre davranmaya çalışırlar, çünkü onlar ana babadır ve böyle davranmalıdırlar. Bu düşünceye kapılmaları büyük bir şanssızlıktır. Ana babalar da insandır. Kusurları, duyguları, kişisel sınırları olan gerçek kişiler olduklarını unuturlar. İnsanlar ana baba olunca kendi insanlıklarının gereğini unutup insan olmaktan vazgeçerler. Duyguları ne olursa olsun onları ifade etmek için kendilerini özgür hissetmezler. Artık onların birey olmaktan daha çok ana baba olarak iyi şeyler yapma sorumlulukları vardır.

Bu sorumluluk yükü altında ana babalar her zaman duygularında tutarlı olmaları, çocuklarını sevmeleri, hiçbir koşula bağlı olmadan kabul edici ve hoşgörülü davranmaları, kendi bencil ihtiyaçlarını bir tarafa bırakıp çocukları için özveride bulunmaları, hep tarafsız olmaları ve hepsinden öte kendi ana babalarının yaptığı hataları yapmamaları gerekir diye düşündükleri için çok zorlanırlar.

Ana babalığa başlarken insan olduğunu unutmak yanlıştır. Etkili bir ana baba gerçek bir insan olduğunu unutmaz. Çocuklar ana babalarındaki bu insanlık ve gerçek olma özelliklerinin değerini bilirler, bunu da şöyle dile getirirler; “ Babam tam erkek “ , “ Annem iyi bir insan “ .



Ergenliğe geçerken ise şu cümleleri kullanırlar: “ Annem ve babam benimle arkadaş gibiler, herkes gibi onların da yanlışları var ama ben onları öyle de seviyorum.

ANIL SARAÇ
Çocuk, Ergen ve Evlilik Terapisi