Psikologluk serüvenimde sayısız eğitim aldım hala almaya devam ediyorum. Aldığım bu eğitimlerden bir tanesinde kendimle çalışıyorum süpervizörüm eşliğinde.
Aklımda ( ya da kalbimde desem daha doğru olur ) bir sahne…
Adlandırıyorum sahneyi tasvir ediyorum hocanın beni cesaretlendirişiyle. Zar zor dönüşüyor heceler kelimeye…
Tam; “ Oh! Bitti anlatabildim, ne kadar zormuş içini dışına dökmek!” derken, süpervizörüm soruyor: “ peki bu anının bir kokusu olsa ne olurdu ?” birden kalakalıyorum, sanki zaman donuyor o anda buz kesiyorum… Anı’ da kayboluyorum çekip alıyor beni bir girdapmışçasına… Ve burnumu sızlaten anın ya da acının kokusu değiyor dilime acıtıyor adeta bıçak kesiği gibi. Bölük pörçük ya- se- min diyebiliyorum. Yasemin çiçeği işte! Bildiğimiz o mis kokusu ile… Ancak yasemin bende acının kokusu imiş meğerse. Bir “anı”m acıya dönüşmüş ve ben yasemin kokulu bir şişeye gömmüşüm onu. Ne zaman koksa burnuma hüzne bürünmüş yüreğim, hazan olmuş mevsimim… Bunlar geçerken aklımdan süpervizörümle göz göze geliyorum ve sıyrılıyorum gözün gözü görmediği o acımdan.. Vay be! diyorum. Adam FAWER ‘in Empati kitabında da geçtiği gibi duygular da kokular aracılığıyla koklanabiliyor, kodlanabiliyor ve iç dünyamızın merkezinde buram buram kokuyor… Sahi insan beyninin en çok konuştuğu konulardan biri değil mi kokular? Hem de birçok travmatik yaşantının dile gelmesini bile sağlayacak kadar… Görünen o ki yasemin çiçeği de her zaman hoş kokmayabiliyormuş benim için herkes kadar...
Eğitimin sonuna geliyoruz ve ben yasemin çiçeğini hoş bir kokuya; içimde farkında bile olmadığım acımı ise “anı” ya dönüştürerek süpervizörüme teşekkür ediyorum. Acının kokusu birden sadece “anı”nın kokusu oluveriyor orada. Sahi sizin de var mı burnunuzda buram buram tüten duygularınız ? Fark etmeden acısını sevincini sakladığınız kokularınız?...