“Çocukluktan birçok hazineyi geride bırakmış ya da kaybetmiş olarak çıkarız. Geri kalan ömrümüz bu kaybettiklerimizi arayarak geçer.”

Yaratılanların en şereflisi olarak geldiğimiz bu güzel dünyada, kendimizi bilmek ve bulmak adına kendimizce ilerlerken, gözden kaçırdığımız bazı şeyler oluyor muhakkak. Sera ile Süreyya arasında gidip gelirken kaçırdıklarımız olduğu gibi. Öğrenebileceğimiz farklı pek çok yol var bizi bize bildirmek için.

Biri de Allah’ın halifesi olarak kılınmışların dünyada en yeni olanı, çocuklar; onların dünyamızda olmalarının hikmetli tarafı, bizlere neden emanet olarak geldikleri, bizlerin neden “aziz misafirleri” oldukları. Burada çocukların dünyadaki var olma sebeplerinin bir tarafından bakalım isterim.
Çocukların kişiliklerini sürekli bir çabayla inşa etmek ve onları sürekli eğitmemiz gerektiği üstüne artık çok odaklıyız ve sürekli bir çabayla onları eğitmek ve onlara bir şeyler öğretmek için bir şeyler öğrenmeye çalışıyoruz. Kitaplar okuyoruz, bilenlerden dinliyoruz, seminerlere katılıyoruz. Çabamızın hepsi çocukların yetiştirilmesinde doğru davranmak, iyi bir insan yetiştirmek kuşkusuz.

Çocuklar büyürken ve onlara öğretmeye bu kadar odaklıyken, kendi yolumuzda ilerlerken kaçırdıklarımız üstüne farklı bir taraftan bakmaya davet ediyorum: Çocuklara öğrettiklerimiz ve eğittiklerimiz dışında onlardan neler öğrenebiliriz? Katıldığım bir okuma grubunda bana güzel şeyler katan ve fikirlerinden de çokça fayda sağladığım Mehmet Teber, grupta haftaya düşünüp gelmemiz için bir soru sordu: “Çocukların dünyamızda var olmalarının hikmeti, sebebi nedir?”

Çocuk, bizim için pek çok şey ifade eder. Varlıkları bizi mutlu eder. Efendimiz (s.a.v) çocuğu iki şekilde tanımlamakta, onlara kalplerin meyvesi, gözlerin nuru demektedir. Cennet kokusu olduklarını ifade eder her defasında. Hayata karşı bakışımızda etkili olduğu söylenen gözlerin nuru, Kur-an’da da kurrate a’yunin (gözbebeği, göz aydınlığı)’dir. Ve aynı zamanda çocuğun doğumu bir müjde olarak yerini bulmaktadır Allah’ın kitabında.
Aynı seyirde ilerlemek gerekirse, Ahzab suresi 72. Ayet şunu söylemektedir: “ Gerçek şu ki, biz emaneti göklere, yere ve dağlara sunmuştuk, ama sorumluluğundan korktukları için onu yüklenmeyi reddettiler. O emaneti insan üstlendi…” Hepimizin yüklendiği bu emanet, bize bahşedilen saygınlığın da bir tezahürü aslında.

Büyüdükçe çocukluğa dair kaybedilen şeyleri düşünürsek, çocuklar bu emanetin taşıyıcıları olarak daha güzel bir örnek olarak yanımızda. İçinde taşıdığı emanet ve temiz ruhu bizim için çok daha değerli yıllar geçerken. Unuttuğumuz, hatırlamamız gereken ne varsa onlarda mevcut. Yaratıldığı kusursuz ruhu korumak adına da koca bir topluma karşı büyük savaşları her daim devam etmekte.

Çocuk deyince aklımıza gelenleri sıralarsak güzel şeyler gelir fazlaca aklımıza. Masumiyet ve doğallıkları, bitmek bilmeyen merakları ve bilinmeyene duydukları sürekli keşif halleri, merhametli olmaları, affedici olmaları, coşkulu ve neşeli olmaları, heyecanları, hayret makamında sürekli dolaşmaları, özgün olmaları, ana karşı duydukları hayran halleri ve anı yaşamaları, kendine has güzellikleri, kin duymamaları, hesapsız olmaları, uyum sağlamada bizlerden çok daha becerikli olmaları, hissettiklerinde net ve dolaysız olmaları, önyargılarının olmaması, koşulsuz sevgileri, çok az bilgiyle alim olmaları, bitmek bilmez yaşam enerjileri ve tam anlamıyla kendiler gibi davranmaları. Daha taşıdıkları pek çok şeyle birlikte. Allah’ın bizi dünyada halife kılmayı bahşettiği haliyle, insan-ı kamil sıfatına en yakını kuşkusuz ki çocuk. Allah’ın güzel isimlerini üstünde taşıyan ve görünür kılan, kirlenmemiş bir varlık. Efendimiz (s.a.v)’in hatırlattığı gibi “Allah katında ne kadar değerlisiniz”’i üstünde taşıyor.

Okuma grubunda çocuğun varlığıyla ilgili hikmetli tarafları ararken vardığımız bir sonuç şu idi; Yetişkinler olarak oluşturduğumuz kirli bir nehir var ve Allah bu nehre sürekli yeni, taze bir su akıtıyor. Çocuk gibi saf, temiz, duru bir su.
Çocuk yetiştirmek, karşılıklı bir süreç. Çocuklara öğretmeli ve sürekli bir çabayla bir şeyler vermemiz gerekir algısı daha baskın olsa da onlardan almamız gereken şeyler daha fazla. Sadece eğittiğimiz bir sistem eksik ve tek taraflı olur. Bizim büyüdükçe kaybettiğimiz pek çok şey için, kendimizi bilmek adına ne kadar değerli olduklarını görmek bizim bakışımızda aslında. İyi insan olma fırsatını, özümüzün temelini ve hatırlatıcısını görmeye başlıyoruz bakışımızı değiştirdikçe.

Allah’ın boyası en duru haliyle üstümüzdeyken dünyada var oluyoruz. Ve bu boya solmadan önce, dünyadaki küçük müminlerin gözleri daha perdelenmeden, doğal ve kirlenmemiş halleri bizim için sunulmuş bir fırsat olmalı. Dünyaya çok yeni gelmiş halleriyle getirdikleri fazlaca güzellikleri var.
Korumayı, büyütmeyi ve yetiştirmeyi amaç edindiğimiz çocuklarımıza, Allah’ın bize bahşettiği güzelliklere, bir de bu nazardan bakmak umuduyla.


"Sükûtun bahçesi tılsım ve pınar
Yıldızdan cümlesi karanlıkların;
İklimler dışında ezelî bahar,
Mevsimler içinde tükenmez yarın." (Ahmet Hamdi Tanpınar)