FRANZ KAFKA

• Üzerine çakılmak istenen çivinin ucunu duvar nasıl hissederse, o da öylece şakağında hissetti. Dolayısıyla hissetmedi denebilir.
• Benim kuşağın duraksayıp çekinmelerini anlayabiliyorum, sonra hiç de bir duraksama değil bu, binlerce gece önce görülmüş ve binlerce kez unutulmuş bir düşün yeniden unutuluşudur; işte bu binlerce kez unutmadan ötürü bize kim kızabilir?
• Ruh çağırma oturumlarının birinde çıkagelen yeni bir ruhla şöyle bir konuşma geçti:
Ruh: Özür dilerim.
Sözcü: Kendini tanıtır mısın?
R: Bağışlayınız.
S: Ne istiyorsunuz?
R: Koyverseniz gitsem.
S: Daha henüz geldin.
R: Bir yanlışlık oldu.
S: Hayır, yanlışlık falan yok. Geldin ve kalacaksın.
R: Fenalaştım da.
S: Çok mu?
R: Çok.
S: Bedensel bir rahatsızlık mı?
R: Bedensel bir rahatsızlık mı?
S: Soruyu soruyla yanıtlıyorsun. İşitilmedik şey. Seni cezalandıracak çareler var elimizde, yani yanıt versen iyi olur, az sonra koyveririz gidersin.
R: Az sonra mı?
S: Az sonra.
R: Bir dakika sonra?
S: Bırak kendine acındırmayı. Koyvereceğiz gideceksin işte. Yeter ki...


• Ne mutlu ki suçu yüklenme zorunda kalan bizler olmadık; daha çok biz, bizden önce başkaları tarafından karatılmış bir dünyada adeta suçsuz bir susuş içinde ölüme doğru seğirtebiliyoruz.
• Kendimi geri çekip gözlerim yumuk yatakalsam, gece-gündüz yatakalsam böyle, besini yerden kaldırmayı, havada yakalamayı iş edinmesem ve besin, beni benim öyledir demeyi göze alamayıp öyle olduğunu içten içe umduğum gibi, toprağın yalnız o rasyonel denemeyecek kaçınılmaz sulanması, şarkı ve sihirli deyimlerin sessiz söylenmesi üzerine (kendimi güçsüz düşürmek için dansı işe karıştırmamak istiyordum), diğer bütün önlemlere gereksinme kalmadan yukardan inip, toprağı umursamaksızın dişlerimi tıklatıp içeri koyuverilmesini rica etse; böyle bir şey gerçekleşse, bilimin söylediği şey çürütülmezdi gerçi, çünkü ayrıca durumlar ve bir kezlik olaylar için yeterince esnekliği vardır bilimin, ama Allahtan ki o kadar esneklik gösteremeyen halk ne derdi buna?
• Bilim değilse bile bilginleri pek iyi anlayan benim gibi birinin, pençesini kaldırıp bilimin yalnız ilk basamağına koymaya daha baştan gücünün yetmeyişi, en azından pek tuhaf bir şey kaçardı sanırım. Bu içgüdüdür ki işte, doğruca bilimin, ama bugün üzerine eğilinenden bir başka bilimin, bilimlerin en sonuncusunun hatırı için özgürlüğü her şeyden üstün tutmama yol açtı. Özgürlük! Doğru, bugünkü biçimiyle cılız, kuru bir bitki. Ama ne de olsa özgürlük, ne de olsa bir varlık elde.
• İnsanlar arasındaki birleşmeler, bir kişinin kendi güçlü varlığına dayanarak aslında yadsınamayacak öbür kişileri yadsırmış görünmesine dayanıyor.
• Kimileri güneşi göstererek sefaleti yoksuyor, o ise sefaleti göstererek güneşi yoksuyor.
• Bütün erdemler kişisel, bütün kötülükler toplumsaldır. Toplumsal erdem gözüyle bakılan şeyler, örneğin sevgi, bencil olmayış, hakkaniyet duygusu, özveri, gücünü şaşılacak ölçüde yitirmiş toplumsal kötülüklerdir.
• Sonradan gelenlerin bir kişi üzerinde verecekleri yargının, o kişinin çağdaşlarının yargısından daha doğru olmasının nedeni ölümdür. Ancak öldüğü zaman kendince gelişebiliyor insan, ancak yalnız kaldığı zaman gelişebiliyor... Çağdaşlarının mı ona, yoksa onun mu çağdaşlarına daha çok zarar verdiği öldüğü zaman açığa çıkar kişinin; ikinci durumda onun büyük adam olduğu anlaşılır.