FOTOĞRAF

Durakta üç kişi
Adam kadın ve çocuk

Adamın elleri ceplerinde
Kadın çocuğun elini tutmuş

Adam hüzünlü
Hüzünlü şarkılar gibi hüzünlü

Kadın güzel
Güzel anılar gibi güzel

Çocuk
Güzel anılar gibi hüzünlü
Hüzünlü şarkılar gibi güzel

Cemal SÜREYYA

Merhaba sevgili anne babalar! Bu yazıma şiirle başlamak istedim. Çünkü bana çok manidar gelir Cemal Süreyya’nın bu şiiri. Şiirde de anlatıldığı gibi anne babanın karışımıdır aslında çocuk. Yani aslında hepiniz, sizin küçük bir prototipine sahipsiniz. L. Johannot’un “ hiçbir çocuğa kızamam anne babasını tanıdıktan sonra” sözü, aslında sözün özü değil midir?
Ama maalesef bunun farkında değilizdir çoğu zaman. Çocuğumuz küfür eder ve biz ona kızarız. Halbuki çocuğun yanında ağzımızdan ne küfürler kaçar da haberimiz olmaz. Kızdığımızda bağırırız hatta bazen dayanamayıp vurabiliriz bile. Ama o kızıp size ya da arkadaşlarına vurduğu zaman şikayet ederiz değil mi? Aynadaki görüntümüzdür çocuğumuz ama biz o aynadaki görüntüden memnun olmaz, değiştirmek isteriz. Halbuki aynadaki suret değildir kabahatli olan, aynanın gösterdiği bizlerizdir, yani “ebeveynler”.
İstediği şeyi parmağı ile gösterdiği anda veririz ona, sonra bu çocuk neden konuşmuyor diye kendi kendimizi yer bitiririz. Çocuk sinirlidir, “babası da sinirli” deriz, “inatçılığı biraz bana çekmiş” der anne. Yani çocuk sizden ne görüyorsa ne alıyorsa, o olur. Çünkü onun en fazla hayran olduğu şeyler anne babasıdır. Onlar ne yapıyorsa doğrudur. Onlar öğretmendir ve onların öğrettiklerini hayatta uygulamaya koyulur çocuk. Sizden aldığını, deneme yanılma yöntemi ile uygular. “bağırarak bir şey istenmez” derken bir ebeveyn, bunu bağırarak söylüyorsa çocuğun kafası karışır. Anne babalar genelde şu mesajı verirler çocuklarına: “ dediğimi yap, yaptığımı yapma yavrum!” Bunu okurken içten içe başınızı salladığınızı, kendinize ve eşinize kızdığınızı hisseder gibiyim. Şu cümleyi birçoğumuz anne babamızdan duymuşuzdur. “ Yavrum, boş duracağına kitap okusana.” Ama anne babamızın boş zamanlarında kitap okuduğunu birçoğumuz görmemişizdir. Yani “çocuğun nasihattan çok iyi örneğe ihtiyacı vardır.”
Şimdi geçelim bir aynanın karşısına. Aynada gördüğümüz suretimizin saçını düzeltmeye çalışalım. Ama hiç kendimize dokunmadan. Sadece aynadaki suretimize dokunmaya çalışarak. İmkansız değil mi? Bir saçı bile kendimize dokunmadan düzeltemezken, bir çocuğu daha da önemlisi bir bireyi nasıl düzeltmeyi düşünebiliriz? Unutmayalım “çocuklarımız bizim aynamızdır, aynımızdır”. İçinde size dair birçok ipucu barındıran aynalarınızla mutlu olmanız dileğiyle…

PSİKOLOG
BURAK ASLAN