Alarm çaldı.
Uyandım.
Elime direkt onu aldım.
Kendi vazgeçmişliğimi düşünmeden, yüzümü yıkayıp günün aydın olabileceğini bile göremeden...
Gezindim, durdum.
Belki dedim, eski sevgilim arar ya da mesaj atar.
Sonra bu düşünceyi kendime tavsiye etmedim.
Uykusuzdum, yorgun, bitkin.
Ama yine de onu ele alacaktım, dakikalarca, saatlerce boş boş gezinecektim gerçekten boş olduğunu özümseyemeden...
Gün içerisinde öyle yorgun olacaktım gülümseyemeyecektim bile, içten bir tebessüm bile edemeyecektim...
Derken zaman zaman yalnızlaştık.
Birçok zaman yalnızlaştık.
İçine çekti bizi bir kara delik gibi...
Gerçek dünyamızda yeterince renkli miydik?
Renkliysek onca renkli(!) sosyal medya uygulamasının renksizliğine asosyallikle bağlanır mıydık?
Sahi ne ara bu kadar yediğimiz, içtiğimiz, aşkımız, aşksızlığımız, gezdiğimiz, gördüğümüz, sevdiğimiz, sevmediğimiz bunca şeyi daha tam ifade bile edemezken onlarca kare paylaşır olduk?
Sımsıcak bir güvende hissediliş sarılışı yerine akıllı(!) telefonları koyar olduk...
Durup düşünmeli, gezmeli görmeli, biraz kendimize saklamalı, anı yaşamaktan öte anda olmalı, anda an sürene kadar kalabilmeli...