Bu süreç, hamilelikle başlar; sekiz dokuz yaşında sona erer.
Çocuk ilk yıllarda tamamen annesine bağlıdır. Gereksinmeleri
iyi karşılanmadığı zaman, problemli ve huzursuz bir çocuk olur.
Bu dönemde annenin yapması gereken en bilinçli davranışlardan ilki ve en önemlisi, çocuğunu emzirmesidir. Anne sütü
üzerinde yapılan araştırmalar, anne sütünün çocuk için vazgeçilmez değerde olduğunu göstermektedir. Ayrıca anne; çocuğunu
emzirmekle ve ona dokunmakla çocuğuyla arasında duygusal,
sıcak ve sevgi yüklü bir yakınlığın kurulmasını da sağlamış olur.
Emzirme anında annenin sinirli olması, bebeğin annesinden
huzursuz olmasına neden olur. Annenin sıkılıyormuş gibi davranması, sabırsızlanması, emme sırasında birdenbire göğsünü
çekerek başka işle meşgul olması, çocukta karmaşık duygusal bozuklukların tohumlanmasına yol açar. Bu duygusal bozukluklar genellikle çocuğun yaşamı boyunca sürer.

Bebeğin memeden erken ayrılması zararlıdır. Memeden erken ve birden kesilen çocuklarda parmak emme, tırrnak yeme,
altını ıslatma, ağlayıp tepinme ve çeşitli korkular görülebilir.

Uyku da bu dönemde besinler kadar önemlidir. yeni doğan
bebek neredeyse yirmi dört saatini uyku ile geçirir. Bebek büyüdükçe daha az uyumak isteyecektir. Çocuğun rahat uyuması
için; temiz, sıcak, havadar ve rahat bir ortam sağlanmalıdır.
Ayrıca çocuğun sevgi, şefkat ve ilgi gibi duygusal gereksinmeleri ihmal edilmemelidir. Annenin sevgi dolu bakımı ile büyüyen bebek; güven duygusu içinde, sevme ve kendini sevdirme
yeteneğine sahip, çevresi ile uyumlu bir insan hâline gelecektir.

İlk yıllarda ihtiyaç duyduğu sevgiyi bulamayan çocuk, güvensiz
ve uyumsuz olur.
Bu dönemde çocuk çevresindeki bütün olayları da algılar.
Anne baba uyumu ya da uyumsuzluğu onu etkiler. Yani çocuğa gösterilen sevgi kadar, anne babanın birbirlerine göstereceği
sevgi de çok önemlidir. Anne babanın anlaşamamaları, sık sık
kavgaları, babanın çocuğun gözü önünde anneyi dövmesi ya da
aşağılaması çocukta korkuya ve endişeye yol açar. Hele anne
babanın ayrılacakları korkusu çocuğun ruhunda çok karmaşık,
kabullenmesi zor sonuçlara götüren yıkımlar oluşturur.
Çocuk bu dönemde bireysel bedeninin sınırlarını keşfetme
ve oluşturma çabası içindedir. Kendi vücudu ile ilgilenir. Elleri
ile ayaklarını, vücudunun değişik yerlerini tutar, oynar. Yürüme,
merdiven çıkma zıplama gibi hareketleri dener. Dış dünya ile
ilgilenir. Yürümeye başlayınca çevresinde gördüğü her şeyi ellemek, tutmak ve almak ister.

Hatta merak ettiği eşyaları eller, yere atar, tekrar alır, sallar, sürter, yırtar, her şeyi ağzına sokar. Onların yerlerini değiştirir. Bazen kırar döker. Evreni tanımaya ve keşfetmeye çalışıldığı unutmamalıdır.

Kırılacak eşyaların ulaşılamayacak yere konması gibi tedbirlerle orta bir yol bulunabilir. Çocuğun psiko-sosyal
gelişiminin sağlıklı olabilmesi adına bu dönemde engellenmemesi, anne babanın yapabileceği en önemli davranıştır. Cocuk,
bu dönemde her şeyi yapabileceği inancına sahiptir. Yeni denemelerde bulunmaktan çekinmez ve bu denemeleri sonucunda
kendine güveni artar. Artık o, kişisel kapasitesini ve gücünü fark
etmeye başlamıştır ve bunu çevresine fark ettirmeye çalışır. Kendini dünyanın merkezi olarak algılar ve herkesin onun etrafında
döndüğünü sanır. Son derece bencildir. Ego" bilinçlenme sonrası bir kabul değil midir? Her zaman "ben ve benim" der.


"Taklit" bu dönemin en önemli öğrenme biçimi olduğu için,
çocuğun bilgi ve nasihatten daha çok; zengin tecrübeye, Örnek
davranışlara ve olumlu (müspet) davranışlar sergileyen model
insanlara ihtiyacı vardır. Öğrenme ve gelişim, beş duyu merkezlidir: Görme, duyma, koklama, tatma, dokunma. Bundan dolayı
mutlaka beş duyusuna hitap edecek tarzda etkileşim ortamları
oluşturulmalıdır. Farklı öğretici ortamlarla ve örnek insanlarla
ortamlarla bir araya getirmeliyiz.
BU DÖNEMDE ÇOCUKTA BAĞIMSIZLIK, GÜVEN DUYGUSU VE ATILGANLIK GÜCÜNÜ GELİŞTİREN SERBEST HAREKETLERE ÖNEM VERİLMELİ VE DÜNYAYI KEŞFETMESİNDE ONA YARDIMCI OLUNMALI.