Pandemi sürecinde çalışan insanlar dışında zaruri bir sebeple evinden çıkan bir grup daha var. Çeşitli hastalıklarla mücadele eden, tedavileri için hastaneye gitmek zorunda kalanlar.
Bu süreçte neler deneyimlediklerini, zorlandıkları meseleleri, duygularını, beklentilerini dinlemek için Sevgili Demet Işıl Yılmaz’a yönelttim sorularımı.


*Demet hanım merhaba. Sizi sosyal medyadan tanıyanlar olacaktır. Youtube ve instagramda içerikler üretirken, bir taraftan da kanserle mücadelenizi aktarmaya çalışıyorsunuz. Sizi biraz daha fazla tanımak isteriz.

31 yaşında bir medyacıyım. Aslında bu süreçte beni instagramdan ve Youtube’dan tanıyanlar, anne olduktan sonra bu mecraya girmiş ve sonrasında da yaşadığı hastalık sebebiyle göz önüne çıkan biri olarak biliyorlar fakat gerçek şu ki 14 yıllık bir meslek hayatım ve neredeyse tüm ulusal kanallarda sunuculuk, editörlük, yapımcılık ve yöneticilik yapmışlığım var. Evli ve bir çocuk annesiyim ve Antalyalıyım.

*Zorlu hastalıklarla mücadele eden pek çok kişi ve yakınları aslında şu dönem birçoğumuzun hissettiği korkuyu, emniyette hissetmeme ve tetikte olma halini bu süreçten önce de deneyimliyordu. Siz şu an nasıl hissediyorsunuz? Olup bitenler, insanların davranışlarıyla ilgili gözlemleriniz neler?

Covid 19 sürecini soruyorsanız, beni yolda maskeyle gördüklerinde kaçan herkes şu an kamuflajlı geziyor gibi:) Bu süreç benim için adeta bir zaman tüneli.İnsanların başka hastalığa bakışından tutun, kendilerinin hastalanma ihtimaline karşı yaşadıkları tüm sürece hakimim. Çok da memnunum bu empatiden ama maalesef zor bir dönemdem geçiyoruz, hiçbirimizin sağlığına bir şey olmamasını tercih ederdim.

*Salgının da etkisiyle hayatınızda değişen neler oldu. En zoru hangisiydi sizin için?

Salgın sonrasında tek nefes alma molalarım olan, kemoterapi aralarındaki dışarı çıkışım, en boş zamanlarda oğlumla parka gidişim, 21 günlük kürlerde 20.günde bir şey yiyemesem de arkadaşlarımla beraber oluşum gibi ufak molalarım dışında benim hayatımda çok değişen bir şey olmadı. Bizim grip olmamızla corona olmamız aynı şey sadece corona çok yeni bir virüs, bağışıklığımız zaten kötü olduğu için hepsinden korunmamız gerekiyordu.
Bu süreçte en zor şey oğlumla çok az vakit geçirebiliyorum etkinlik olarak bunun dışındaki her şey bana değil, evdekilere zor. Bana herhangi bir zarar gelmemesi için çok önlem almak zorundalar.

*Peki hayatınızı kolaylaştıran bir şeyler de var mı? Size güç veren, iyi gelen şeyler?

Oğlum ve işim. Bunların ikisi de hayal kurmamı sağlıyor ve bana güç veriyor.

*Bu hastalıkla mücadale eden birçok kişiyle de iletişim halindesiniz. Özellikle bu süreçte tedavisi süren kişilerin çevrelerinden ne gibi beklentileri oluyor? Nelere ihtiyaç duyuyorsunuz daha çok?

Bu süreçte iletişime geçtiğim herkesin birbirinden farklı hikayeleri var, kimi tedavisini konforlu şekilde alıyor, kiminin maddi durumu veya imkanı kısıtlı, kimi ailece çok kenetlenmiş, kiminin eşi duyar duymaz kaçmış vb.. Genelde benden süreçle ilgili korkularını dindirmemi, açık bir şekilde anlatmamı istiyorlar. Bazen öyle durumlar oluyor ki benim kanser süreciyle alakası olmadan attığım bir fotoğrafa bile panikle hastalık sorarak yanıt veriyorlar. Genel olarak hepsinin hayatında iz bırakmış olmaktan mutlu ve memnunum ama hayat sosyal medyadaki kadar güçlü geçemeyebiliyor, öyle durumlarda, onların duymak isteyeceklerini söyleyemeyeceğim yerde geri çekilmeyi tercih ediyorum.

*Gördüğünüzde, duyduğunuzda size iyi gelmeyen, canınızı acıtan cümleler ve davranışlar da var şüphesiz. Örnek verebilir misiniz?

Corona ilk çıktığında beni takip bile etmeyen bir erkek bana doğal seleksiyon bunun adı, güçlüler kalacak güçsüzler gidecek diye başlayan ve kan donduran bir yorum yapmıştı, onu unutamam mesela. Genel olarak gün içinde övgü aldığım kadar kötü cümleler de duyuyor ve okuyorum. Çok kafama takmam ama cevap veririm, cevap verilmediği zaman daha fazlalaştığını gördüm, klavye delikanlılığı dediğim oturduğu yerden laf etme olayının artmasını istemiyorum.

*Verdiğiniz röportajlar, katıldığınız ve yaptığınız yayınlarla vermek istediğiniz mesajın yerine ulaştığını hissedebiliyor musunuz?

Ben hissediyorum da inşallah ulaşıyordur. Ben bu hastalık sürecimin tamamını sadece dolu olan tarafı görerek geçirdim, orada beni gördüğünde hastalığını kullanıyor ya da buna benzer yorum yapıp bana ne sizden diyenleri görmüyorum.

*Videolarınızı, paylaşımlarınızı izlerken şeffaf, umutlu, dirençli, mücadelesinde sebat eden bir kadın görüyorum. Tedavilerine devam eden kişilere söylemek istediğiniz bir şeyler var mı?

Uzun bir yolculuk, her zaman aynı güçte olmak zorunda değiller, ben de her gece aynı güçte uyumuyorum. Bazen çok umutsuzum, bazen ertesi gün her şey eskisinden daha güzel diye çok pozitif oluyorum. Bu süreç başına gelen ve tedavisini bir şekilde alabilen ya da bitiren herkese tek bir tavsiyem olur. Bence bu ikinci şans, o eşi benzeri olmayan kötü kokular, demir tadı ve uyanılması güç kemoterapi gecelerinin sonunda ikinci bir hayat. Güneşe bile farklı bakacaklar, sadece sabır.

*Son olarak, eklemek istediğiniz bir şey var mı?

Belki de dünya tarihindeki en önemli sorumluluk dönemini yaşıyoruz. Birbirimizin hayatından sorumlu olarak, başkaları için, ailemiz için, sevdiklerimiz için evde oturuyor, işlerimizi kapatıyoruz. Bu sürecin, bu bağlılığın her şey normale döndüğünde de devam etmesini diliyor ve herkese sağlıklı günler diliyorum.


Zaman ayırıp sorularımı yanıtladığınız için çok teşekkür ederim. Öyle umuyorum ki, kanserle ilgili farkındalığı artırmak adına gösterdiğiniz bu çabanız güzelliklere vesile olur. Tüm hastalara şifa, sabır ve kolaylıklar dilerken daha fazla anlayış, bilinç ve destekleyici tutumlarla karşılaşmanızı diliyorum.