Farklı çocuğum benim o... En küçük öğrencim. Bıdık, bızdık, minik ve daha nice şirinlik bildiren sözler tanımlamama yardımcı oluyor farklı çocuğumu. O kadar güzel gözleri var ki, güldü mü içine kadar gülen... İnsan inanamıyor onun bizlerden farklı olduğuna. Küçük yağmur adam olduğuna. Ve ne kadar bizle olabileceği sorusunun yanıtı belirsiz. Asla bizler kadar değil ama bize çok mu yakın olacak? Ya da bizlerden uzak, kendi kıyı köşesinde dinen mi olacak çok sonra...Umarım biraz daha içimize alabiliriz, umarım yapabilirim bişeyler onun için... Bu kadar gülebilen gözlerin, bazen defalarca seslensek de gözlerimize bakmayı reddetmesi, acıtmıyor da değil hani. Ama olacak biliyorum. Sadece kendi istediği zamanlar değil, ben istediğimde de bana bakmaya başlayacak günün birinde. O da belki farkında olacak artık 50 dakika benimle oynayacağının ve mutlu bile olacak bundan. İstediği her olmadığında yırtmayacak çığlıklarıyla sessizliği. Bir gün onu masaya oturtmak için sevdiği ışıklı, sesli oyuncakları kullanmama gerek kalmayacak belki. Belki yine bu oyuncakları kullanarak eline hamur vermek gerekmeyecek. Bu yapay ve mekanik seslerin, dönen oyuncakların esiri olmadan komut alacak belki bir gün. Ve yine belki bir gün, o kaygıdan örülü duvar yıkılmaya başlayacak aramızda tuğla tuğla...

Bir düş parçası o... Zaman zaman gerçeğine dönen, ama içinde bulunduğu düşe asla ihanet etmeyen. Bu geri dönüşleri biraz daha uzatmak asıl amaç. Belki 3 dakika, belki 2. Ama uzatmalı gerekirse saniyeleri. Gözlerime bakıp kendince sesler çıkardığında ve ben taklit ettiğimde ona ait seleri ve bunu güle oynaya oyuna dönüştürüşü uzatmalı. Öyle güzel ki... Öyle katılıyorum ki senin oyununa düş parçam, sen de biraz benim oyunlarıma katılsan... Mesela bugün hiç döndürmedin silindirleri. Daha çok oynadın benimle. Ve ben "alo" dediğimde telefona, alıp eline ahizeyi taklit ettin olabildiğince. İşlevseldi işte.. Nasıl mutlu olduğumu farketmedin tabii. Olsun ben seninle paylaştım hazzımı. Seni öptüm, okşadım... Bir yandan "oğlum görse ne kadar kıskanır" diyerek, gizli kaçak paylaştım. Sen düşünün ne kadar parçasıysan, benim gerçeğimin de o kadar parçasısın. Paylaşmak benim hakkım. Sen öpmesen de şu an, anlıyorsun güzel birşeyler olduğunu düş parçası... Ve seninle ilgili güzel düşlerim de var benim, bilmiyorsun. Doğru ya, benim de düşümün bir parçasısın sen. Soru işaretim kadar, tek hecelim kadar, ekrom kadar, isotum kadar... Diğer çocuklarım kadar düş üretiyorum senin için şimdiden. Çünkü sen erken keşifsin benim için. Daha çok düş üretilmeli hatta uğrunda. Tüketilebilecek dozda tabii ki...

Bu kadar minyatürüm olmamıştı hiç bugüne dek. Arkadaşım sen ve ben, beraber başladık bu yolculuğa. Şimdi ikimiz kaldık. Alnına ışıklı oyuncakları dayayıp izlerken unutsan da beni, ikimiz varız. Farketmen için elinden alınan oyuncağın ardından koşarken, ikimiziz. Oyuncağı geri almak için sızlanırken, ikimiziz. Seni istediğim yere oturtmak için elimde oyuncak köşe kovalarken, ikimiziz. Ve sonunda bana bakıp eline boyayı alırken, o müthiş anda, gerçekten ikimiziz. Beni mutlu ettiğin için teşekkürler düş parçam.. Bu dünyaya arada bir de dönüp, bizimle de mutlu olabildiğin için teşekkürler farklı çocuğum. Bugün yüzümü tüm gün güldürdüğün için, benimle bazı bazı "biz" olabildiğin için ve ümit serptiğin için içime, teşekkürler...