ÇOCUKLARINIZI CENAZEYE GÖTÜRÜN

Genel olarak inanılan ve yapılan çocukları çok yakınlarının (özellikle birinci dereceden) cenaze törenine götürmemektir. Böyle durumlarda çocuklar yaşı kaç olursa olsun bir yakınına bırakılır ve ölüm haberi hep sonra verilir. Gerekçe olarak çocuğun acı çekmemesi gerektiği ileri sürülür.
Yaşanılan kötü ve üzüntü verici bir olayı beynin “işlemesi” için organizmanın olayla karşılaşması ve olayı yaşaması gerekir. Beynin bir olayı “işlemesi” demek yaşanılan olayın;
• Görsel
• Duygusal
• Bedensel (fizyolojik belirtiler)
• İşitsel
• Kokusal olarak yaşanması demektir.

Bu “işleme” olmazsa “travma” yaşanır. “İşleme” olması “travmanın” yaşanmaması anlamına gelir.
Olay anında tüm uyarıcılar beyin tarafından algılanır, sağ ve sol yarım kürelere aktarılır. Eğer bir olay bizzat yaşanmışsa beyin ve bilinçaltı, sağ ve sol yarım kürelerle olayı “işler”, aksi takdirde olay “işlenmez” ve amigdalaya gönderilir. Olayla ve kayıpla ilgili olarak çocuğun beyninde gap; yani boşluklar oluşur.
Beyin her ne olursa olsun görmek, hissetmek ister. Yapılan araştırmalar göstermektedir ki en büyük acıyı çocuğunu, eşini, anne-babasını kaybedip de cenazelerini göremeyen, bulamayan kişiler yaşar. Onların tek umudu kendi deyimleriyle; “Bir mezarı olsun bize yeter”dir. Bu kişilerin beyin boşluklarını maalesef kötü “kurgular, senaryolar” oluşturur. Bu da beyin tarafından işlenmediği için daha çok acı vermeye devam eder.
Özellikle kötü olaylar ve kayıplar sonrasında kişinin ağlaması, öfkelenmesi, haykırması yani yasını yaşaması -beynin işlemesi açısından- istenilen bir durumdur. Bizim kültürde cenaze sonraları özellikle kadınların ağlamaları ve ağlatılmaları bu yüzden sağlıklı bir gelenektir. Nedense bunu çocuklardan esirgeriz ki çocukların beyni acıyı biz yetişkinlerden daha kolay “işler”.
Burada bahsettiğim kaybedilen kişinin cesedinin gösterilmesi değildir. Çocuğu cenaze ve defin törenine katılmasını sağlamaktır. Çocuk törene katılmayı şiddetle reddediyorsa o zaman götürmeyebilirsiniz.