1. “Sistemik” Ne Demek?
Psikoterapi kontekstinde “sistemik” olarak ne anlaşılması gerektiği sorusuna, en az bu tasarıyı kullanan grupların sayısı kadar çok cevap vardır. Tanımlamanın çeşitliliği bütünlük ve sistem tasarıları ile dağınık ilişkilendirmeden, bilgi ve sistem kuramına dayalı pozisyonların dahil edilmesi ile ayrıntılandırılmış bilimsel programa kadar uzanmaktadır. Sistemik terapide “sistemik düşünme” sistem bilimlerinin farklı düşünme yaklaşımlarının kısaltması olarak kullanılmaktadır. 
 Sistemin sıfatı olarak “sistemik” öncelikle kendi içinde “sistem” ile ayrım yapmaksızın her şey alakalı olduğu için, iletişimsel olarak az kullanılabilir çok genel bir anlamı vardır. Bu sıfatın anlamlı bir kullanımı, bir yandan sistem kavramının kesin olarak belirlenmesini diğer yandan da üzerinde kullanılan düşünce arka planını tam olarak betimlemesini gerektirmektedir. Bu kesinleştirmeler olmadan, ya her söylevi bir birey olarak zaten “sistemik” olarak yapma ya da bu kavramı gereksiz yere sulandırma riskine girilmektedir.

Sistemik Düşünme
Sistemik düşünme insani varoluşun temel sorularını kendisine konu edinmektedir ve bunları sistem bilimsel bilgileri işe koşarak cevaplamaya çalışmaktadır. Bu sorular kuramsal alanda tanıma ve var olma problemleri, yani epistemoloji ve ontoloji soruları ile ve buna bağlı olarak etikle de ilgilidir. Pratik düzeyde diğerlerinin yanında konu politik, ekoloji, ahlak ve terapidir. Sistemik düşünme en genel anlamda, insan yaşamını ve tanımasını kendi yorumlamaları üzerine kuran ve bununla uyumlu şekilde uygulama için sonuçlar türeten bir düşünme kültürüdür. 

Sistem bilimsel düşünmenin temel amacı, karmaşık olguları konuya uygun şekilde işlemektir. Bielefeld’li sosyolog ve Luhmann’ın öğrencisi olan Helmut Wilke (1982) takip edilecek olursa, sistem kuramlarının önemli ölçüde “organize edilmiş karmaşıklık”- yani sistemler veya sistem-çevre-koşullar ile ilgili olduğu söylenebilmektedir. Sistemik terapinin kuramcıları arasında son on yıllardaki birçok değişime rağmen, sistemik uygulamanın temel hedefinin karmaşıklık ile koruyucu biçimde çalışılması gerektiği yönünde kapsamlı bir birlik hakimdir. Heidelberg’li psikosomatikçi ve sistemik terapinin Almanya’daki öncülerinden biri olan Helm Stierlin’in (1983) kelimeleri ile karmaşıklığı koruyan karmaşıklık indirgemesi gerçekleştirilmektedir. Bu şüphesiz tekerleme dilindeki formül, sistemik düşünmenin yararlandığı hâlihazırdaki iki bilim alanında yönlendirmektedir: açıkça karmaşıklık bilimi olarak sistem kuramı ve dolaylı olarak ta sistemlerin “organize edilmiş karmaşıklık” olarak oluşturdukları süreçler, yani gözlem süreci. Sistemik düşünme belli ölçüde biri bilgi kuramı diğeri de sisteme ile ilişkili, iki sütun üzerine durmaktadır.