Geçen aylarda AA (Adsız Alkolikler) gruplarına misafir olarak katılma şansım oldu. Hani şu Amerikan filmlerinde karşımıza çıkan, "Merhabalar ben X, bir alkoliğim" diye devam eden ve arkalarında kocaman hikayeler taşıyan insanların bir araya geldiği gruplar...Aslında her birinin hikayesi oldukça bireysel. Fakat bununla birlikte hikayelerini benzer kılan, önemle altını çizdikleri bir nokta mevcut. Mutlu bir yaşam sürerken akıllarına bile gelmeyen, yoğun hayat koşuşturmasında sorgulamak için fırsat bulamadıkları, fakat ne zaman düşseler ya da çaresiz hissetseler, onları esir alan kocaman bir* yetersizlik hissi...Ve ilk başlarda sadece bu histen kurtulmak için başvurdukları ardından bağımlılığa kadar giden alkol deneyimleri...

Bu noktada aklımda beliren cümleler...
"Yetersiz hissettiğimiz her durumda değersiziz de* kendimizce. Çaresiz hissettiğimiz anlarda bize eşlik eden duygu ve düşüncelerden sıyrılarak bir şeylere sarılmak istiyoruz sadece. Ve inançlarımız, bakış açılarımız sarıldığımız şeyleri belirliyor evet, fakat içimizdeki bu hissi uyuşturmak, yok etmek ile aynı şey değil."

Tam bunları düşünürken neden burada olduklarını hatırlatan harika cümleler dökülüyor her bir grup üyesinden: "Ya farkında olup mücadele edecektim ya da kendime acımayı seçecektim." İşte bu insanlar, savaşmayı seçmiş farkındalığı oldukça yüksek insanlar. Bu çıkmaza nasıl girdiklerini bilen, "ben sokaktaki insanlar gibi olmam" diyerek başladıkları bu yolda; onlardan bir farkı kalmadıklarında, hayatları ellerinden kaymadan yakalayabilen ve hala bunun için mücadele veren insanlar. Bu nedenle herkesin mutlaka hayatında bir kez olsun bu tarz bir grup deneyimini tatmasını önererek sözlerimi onlardan öğrendiğim değerli bir dua ile noktalamış olayım: "Tanrım, değiştiremeyeceğim şeyleri kabullenebilmem için huzur, değiştirebileceklerim için cesaret ve aralarındaki farkı kavrayabilmem için akıl ihsan eyle."