Mutlu bir çocuk yetiştirmenin sırrı olarak, anne ve babalar her şeyin mükemmel olması gerektiğini, çocuklarının ihtiyaçlarının tam olarak o anda ve eksiksiz bir biçimde giderilmesi gerektiğini ve hata yapmamaları gerektiğini düşünürler.
Bu kusursuz ebeveyn olma gayreti anne ve babaları olduğu kadar çocukları da kaygılı hale getirmektedir. Üstelik çocuklar onun için her şeyi düşünen, her şeyi yapan ailelerinden fırsat bulup da hayatın kendisini deneyimleyememekte, merak ve keşif duygularını hayata geçirememekte ve sonuç olarak da çevremizde dış dünyanın gerçekliğinden uzak, deyim yerindeyse “fanus” içinde yaşayan ve mükemmel olmakla ilgili oldukça kaygılı çocukların sayısı her geçen gün artmaktadır.
Donald Winnicott’un “yeterince iyi anne (good-enough mother) “terimi bizim için işte burada devreye girmektedir.
Peki nedir bu “yeterince iyi anne”?
Yeterince iyi anne, çocuğunun ihtiyaçlarına dair onunla empati kurabilen, isteklerini algılayan fakat çocuğunun ihtiyaçlarını anne karnında olduğu gibi her şeyin eksiksiz karşılandığı ve dış çevreyle temasın olmadığı bir “fanus” içerisindeymiş gibi değil de çocuğunun tahammül yetisini aşmayacak şekilde geçici yetersizlikler sergileyebilen annedir.
Yeterince iyi anne olmak kişinin kendisinin, çevresinin ve sınırlılıklarının farkında olması, kusurun insan olmanın bir parçası olduğunu kabul etmesinden geçer.
Günümüz koşullarının bizden beklediği ve hatta zorladığı şekilde “mükemmel” olmadığımız için suçluluk hissetmediğimiz “yeterince iyi anne/baba” olmanın keyfiyle çocuklarımızı yetiştirmemiz dileğiyle.