Korku, bebeklerde ilk başlarda görülen temel duygulardan biridir. Henüz yeni doğmuş bir bebeğin şiddetli sese karşı ağlaması korkunun ilk göstergesidir. Korku dışsal ya da içsel kaynakların tetiklenmesi ile oluşabilir. 1-2 yaşlarından sonra görülmeye başlayan korku gerçek korkulardır. Çocuk çevresindekilerden yani ilk sosyal ortamından öğrendikleri ile korku, kaygı ve sıkıntılara düşebilmektedir. İki üç yaş arasındaki çocuklar yüksek sese maruz kalınca, süpürge sesinden, gök gürlemesinden ve hatta sifon sesinden bile korkarlar. Üç dört yaşlardaki çocuklarda ise bu korkulara öcü, hırsız, karanlık, polis ve dilenci korkuları da görülmeye başlar. Altı yaş civarında korku durumlarında bir artış söz konusu olur: hortlak, cadı, canavar ve hayalet korkuları ortaya çıkar. Altı yaş ve altındaki çocuklarda ise hayali varlıklardan, karanlıktan ve tek başına kalmaktan korkma yaygındır.
Çocukların algılarının sınırlı olması ve henüz birçok şeyin farkında olmadıkları düşünüldüğünde, çocukları korkak yetiştirmenin çok kolay olduğu ortaya çıkar. Ve ne yazık ki ülkemizde korku, çocukları yola getirmek amaçlı sık sık başvurulan bir yöntemdir. "Akıllı olmazsan seni polislere veririm" , "sakın bahçenin dışına çıkma yoksa dilenciler/hırsızlar seni alır" gibi ifadeler hala duyduğum ve çocukları her an tetikte bırakan bir korku yarası bırakmaktadır. Yani kısacası korku duygusunun oluşmasında çevresel etmenler, korkuyu yaratan uyarıcının veriliş şekli, o andaki fizyolojik ve psikolojik durum ve geçmişte yaşanılan olayların değerlendirilmesi, korkuyu yaratan kişi belirler.
Korku oluşması kolay bir duygudur. Hele ki çocuklar için. Elbette korku temel duygulardan ve baş etmek için
👉güvenerek,
👉empati ile yaklaşarak,
👉korkuyu görmezden gelmeden onunla bunun üzerine konuşarak, beyin fırtınası yaparak,
👉oyun oynayarak,
👉rol değiştirerek ya da sahne kurup korku canlandırma yaparak
👉Sarılarak, şefkat göstererek yardımcı olabilirsiniz.
Korku baş edilemeyecek ve sağlıksız bir duruma dönüşüyorsa PROFESYONEL BİR DESTEK şarttır.