Soru – Ergenlik çağındaki çocuğumun gelişen cinselliğine karşı nasıl bir yaklaşım içinde olmalıyım? Çocuğumu uyuşturucudan ve diğer bağımlılık çeşitlerinden nasıl koruyabilirim?

Bu çok önemli bir soru. Tüm tıbbi araştırmalardan ve halk sağlığı verilerinden çıkan sonuçlara göre, çocukların küçükken bilgi, tavsiye ve yönlendirmeye ihtiyaç duyduklarında ilk önce anne babalarına yöneldikleri anlaşılıyor. Ancak ergenliğe girdikten sonra artık arkadaş çevrelerine, İnternet’e ve başka kaynaklara yönelmeye başlıyorlar. Dolayısıyla çocuklarınızla böyle konuları mümkün olduğu kadar erken yaşta konuşmaya başlamalı, ergenliğe kadar beklememelisiniz. Çocuklar giderek daha erken yaşlarda başa çıkamadıkları zor konularla karşı karşıya gelmeye başlıyorlar, bizim de 3 yaşından itibaren onlarla bu konularda yaşlarına uygun bir şekilde konuşabilmeyi öğrenmemiz gerekiyor.

Bu fırsatı değerlendirerek çocuklarınız sizin onaylamadığınız bir başka kaynakla karşılaşmadan önce onlara kendi değer ve ilkelerinizi ortaya koyan güvenilir bilgiler verin. Sırasında onların sorduğu soruları yanıtlayarak, sırasında onların sormasını beklemeden çocuklarınıza büyürken vücutlarının nasıl değişeceğini, aile bireyleri, arkadaşları ve diğer büyüklerle olan ilişkilerinde nelere dikkat etmeleri gerektiğini anlatın; bu şekilde çocuklarınızı bir sonraki aşamaya hazırlayabilir ve çocuk tacizi veya uyuşturucuya alıştırma gibi onlara zarar verebilecek etkilerden koruyabilirsiniz.

Ergenler bir yandan bağımlı olmaktan hızla çıkmak isterken bir yandan da ebeveynlerinin kontrolü dışında hareket etmenin bilinmezliği ve sınırsızlığı karşısında korku duyarlar. Bunu kendimiz büyürken yaşadığımız deneyimlerimizden biliyoruz. Ancak daha karmaşık bir dünyada yaşamalarından ötürü gençlerin bizden daha fazla korku ve kaygıları var ve daha yalnızlar. Şunu da biliyoruz ki anne babaları onlarla ne kadar iletişim kurarsa ergenlerin hayatlarını bağımlılık veya istenmeyen hamilelik gibi sorunlarla karmaşıklaştırmak isteme olasılığı o kadar azalır.

Ebeveynlerin en sık yaptığını gördüğüm hatalardan biri disiplin zannederek korkutma ve utandırma yoluna gitmeleridir. Bu yöntemler etkili iletişim yollarını kapatarak çocuğun hayatta kendisini bekleyen zorluklara karşı hazırlıksız kalmasına yol açar.

İnsanlar en iyi niyetlerle çocuklarına zarar verebilir. Çocuklarını başkalarıyla karşılaştırır, saygı göstermelerini sağlama çabasıyla onları eleştirir ve utandırırlar. Bu şekilde bazı kazanımlar elde etmiş gibi görünseler bile bunlar korkuya dayalı ve büyük olasılıkla yalnızca yüzeysel davranışlar olarak kalacaktır. Bu yöntemlerin getirdiği en büyük iki risk çocuğunuzun size kırılması ve aynı zamanda da sizin sevebileceğiniz “kusursuz” bir evlat olmadığı için kendini suçlamasıdır. Derslerinde yeterince başarılı olamama olasılığı yükselir ve bazı durumlarda yeme bozuklukları, saplantı, depresyon, korkular gibi ciddi akıl ve ruh hastalıkları yaşamaları bile söz konusu olabilir. Bütün bunlarla başa çıkamayan bazı çocuklarsa kendilerini öldürmeye bile teşebbüs edebilirler.