Ölüm bir eve girince, sağ kalanları da biraz öldürüyor diyor Peyami Safa. Bunun nasıl bir şey olduğunu en sevdiklerini kendi elleriyle toprağa bırakanlar çok iyi bilir…

Pandemi Günleri bu günler.. Başka bir deyişle “Buhran Dönemleri..”

Korona virüs, Covid-19, veba, salgın… Bunlar bildiklerimiz…

Peki ne olacak?.. Nasıl olacak?... Ne kadar sürecek?... Ne zaman bitecek?... Ailemi, sevdiklerimi koruyabilecek miyim?... Başedebilecek miyim tüm bu olup bitenle?...

Bunlar da bilmediklerimiz… Yüreğimizi bir mengenede sıkıştıran, cevabını aradığımız ama bir türlü bulamadığımız açık uçlu sorular…

Bildiklerimizin niteliği azaldıkça bilmediklerimizin esrarı daha bir artıyor..

Bilinmezle uğraşmak çok zor..

Bir zehirli kıymık gibi düşüncelerimize batan bu bilinmezlikler, esrarengizliğini arttırıyor yaşamın. Alt üst ediyor gündelik rutinlerimizi… Beynimizde unutulmuş bir sünger, çekip kurutuyor tüm yaşam enerjimizi…

Aslında bütün bu telaş, bir faninin ölümü unutma hikâyesi…

Ölüm; kendisini unutan fanilerden öç alıyor adeta…

İlk kez ne zaman unuttuk ölümü?..

Mezarlıklarımızı şehrin dışına taşıdığımızda mı?..

Sevdiklerimiz terk ederken dünyayı birer birer, bizler ölümü kendimizden uzak tutmak için, “Mevta, Rahmetli” vb. gibi sıfatlar atfettiğimizde mi?..

Dünya telaşına düştüğümüzde mi unutmaya başladık ölümü?.. Çok para kazandığımızda mı?.. Apoletlerimizin yaldızlı gösterişi gözlerimizi büyülediğinde mi?..

Makam ve mevkiimiz yükseldikçe, gerçek itibarın Allah’ın nezdinde olduğunu umursamayarak, kibirle yürüdüğümüzde mi ölümü unutmaya başladık…

Ne çabuk unuttuk dünyanın bir rüya olduğunu; öldüğümüzde uyanacağımızı…

Nasıl da unutuverdik bir anda her şeyin fani olduğunu, baki olanın yaratıcı olduğunu…

Bir faninin ölümü unutması ne acıklı…

Uyandığımız her sabah, “Bu gün kaç kişi öldü?..” sorusu var zihnimizde. Geceleri başımızı yastığa koyarken yine hep o aynı endişe..

Rakamlar uçuşuyor zihnimizde.. Bol sıfırlı rakamlar…

Canlar var o rakamların içerisinde… Tükenen yaşamlar… Sönen ışıklar var o rakamların içerisinde…

********************



Şu fani dünyada hiçbir şeyi olmayan, hiçbir şeyden korkmaz derler…

Bireyin maddi gücü arttıkça, kendini koruma kaygısı da artıyor… Oysa manevi gücü arttıkça, kendi varlığından öte, başkalarını korumaya öncelik veriyor insan…

Bizlere kısa bir süreliğine bahşedilen, sonrasında sorguya çekileceğimiz, şu sahibi olduğunu zannedip kendimizi avuttuğumuz, imkânlar, makamlar bir gün mutlaka elimizden alınacak…

Karşılaşacağımız en somut gerçek bu..

Esas mesele şu ki; bir süreliğine bizlere emanet edilen, sonrasında elimizden alınacak olan hayatları nasıl ve ne şekilde yaşadığımız..

Bütün meselemiz şu ki; emaneti gerçek sahibine teslim ettikten sonra ellerimizin temiz kalıp kalmaması…

Ruhlarımızın mı demeliydim yoksa?..

Ne dersek diyelim.. Avuçlarımızda, kalbimizde dünyanın kiri, pası kalıyorsa, sadece ellerimizin hijyenini sağlamakla geçmeyecek bu virüs.., Kalplerimizi de bir güzel yıkamamızın, dezenfekte etmemizin vakti geldi, geçiyor….

Ne güzel söylemiş Ömer Efendi;

“Kimseye bâkî değildir mülk-ü devlet sîm-ü zer

Bir harâb olmuş gönül ta’mîr etmektir hüner…”