“Aranızda annesini hatırlayanınız var mı?” sorusuna muhatap olanımız sanırım yoktur. Akıl terazisinin dengede durma zorunluluğunu önemsemediğimiz bir dünyadayız. Herkesin bir şekilde, bir şeylere kafası bozuk olabilir. Öfke aramızda! Güne veya geceye adımımızı attığımız andan itibaren ‘haklarımız saldırı altına uğruyor’ hissine kapılıyoruz. Öfke birazda engellenmişlik kokar. Tavanı tabanı belli olmayan arzularımız, isteklerimiz karşılanmıyor; bir şekilde, bir şeyler aleyhimize çalışıyor. Öfkeleniyoruz, kaderimize, hayata, kendimize kızıyoruz…
Şimdi tekrar düşünün bakalım, ‘aranızda annesini hatırlayanınız var mı?’ Bak arka sıralarda, “annem içimde” diyen bir ses var. Bu sesi alkışlıyorum. Birkaç ilave yapmama müsaade ediniz. Annemiz hayatımızın içinde, etimiz, kemiğimiz, duygumuz, düşüncemiz; biz hep annemiziz, biraz da babamız…
Annemiz ilk duyduğumuz ses, ilk kokladığımız koku, ilk aldığımız nefestir. Kadim ve bâki bakıcımızdır, akıl hocamızdır, dünyadaki en büyük destekçimizdir. Aile dediğimiz şeyin eş anlamı ana kucağıdır. Anamızın kuzusu olmayı, büyümeye tercih ederiz… Bir gün hayatımıza ikinci bir anne girer. Hayır, üçüncü anneden; kayınvalideden bahsetmiyorum. Başımızı okşayan, en değerli elden; öğretmenlerimizden bahsediyorum. “Kalp sevmekten yorulmaz” diyor, Şair İbrahim. Kalp severken de çalışıyor, be hocam. Hemide kemikleri kanatırcasına, içini dışına çıkartırcasına çalışıyor…
“Saçını süpürge eden annelerin” yerini “mum gibi erirken aydınlatan öğretmenlerimiz” alıyor. O aynı zamanda bir anne, bir baba; saçını da süpürge ediyor. Kitaplar, zamanlar, beton duvarlar ile öğrenciler arasındaki iletişimi sağlayan bir köprü olmak nedir bilir misin? “Bilirim” diyorsun, ama itiraf et, şimdi duydun değil mi? Birde patronlar var, her biri ayrı cins! Yerine getirilecek görevler, yetiştirilecek programlar, okunacak sınavlar var; yani var oğlu var. Mübarek iş değil, sanki bitpazarı…
Senin bir elinde kaç marifet var? Farkında ol ve sende kalsın. Lakin eğer öğretmen olsaydın, bir elinde yüz marifet olmak zorundaydı. Her bir parmağa yirmi marifet yüklemesi yaptırman gerekecekti. Birisi “yorucu mu” dedi? Evet, yorucu, bir o kadarda yıpratıcı. “İşini sevmek” dedin ya, ciğerimi söktün aldın, beni bitirdin. Evet, ama o da insan! Onunda sermayesi, zihni ve bedeni! Kullanılan şey yıpranır, çalışan yorulur!
Diğer gam olmak güzel bir meziyet! Diğer gam olmak demek, birazda gamlının gamını hayatına almak demektir. Öğretmen sabit bir döngü olarak, her gün yüreğine dokunduğu insanların derdiyle dertlenir. Dertlilerle dertlene dertlene dert küpü olur, küp dolar ve sahibinin hayatının içine taşar. İşte böylece zihin yorulur, beden yorulur, hayat yorulur…
Bu yorgunluk, yaşam doyumunu çalar, ebeveynliğinden çalar, ruhundan ve bedeninden huzuru eksiltir. “Arınmak” gerek; zihinde, bedende her ne yorgunluk varsa salıvermek gerek. Öğretmenin öğrenmesi gereken ilk bilgi, öğrenciyi sevmektir. İkinci bilgi ise hayatın içinde bir bütün olarak var olabilmek; kendisi olarak yaşamayı öğrenmektir. Stres elbette ki, kendimiz olmayı engeller; ama kendimizin saf cevheriyle bağlantımızı koparmak, kendimiz olmanın en büyük engelidir.
Luise Hay, “kendini sev, affet, bağışla” diyecektir. Ona hak veririm; sonuçta verdiği bilgi, yaşanmış bir hayatın kazanımı. Benim söylemek istediğim şey şu; ”meslek yorgunluğundan arınmak gerek”. Bir sorun varsa, mutlaka onun çözümü de vardır. Her insanın yaşamı değerlidir, her insanın yaşamına dokunan öğretmenlerin yaşamı da değerlidir… Öğretmenin meslek yorgunluğundan arınması üzerine düşündüm, çokça düşündüm. Kitaplar, eğitimler karıştırdım. Ve şimdi yüreğime topladığım, zihnimde pişirdiğim çözümler var. Almaya hazır olan, her gün yeniden yenilenmek ve enerji dolu olarak yuvasına dönmeyi arzulayanlarla buluşmayı sürdürüyor.
İradesi patlamış bir araba daha tozu toprağı birbirine katarak önümüzden geçti. O toz toprağın arasında bir adam, müzik icra ediyor ve gerçeği haykırıyordu: “Güneşin doğduğu her yerde, umuda giden bir yol bulunur.” El sallasam tebessümle, sizde el sallar mısınız? “Merhaba” veya “hoşça kal” dememizin bir farkı yok, önemli olan varlığımızı hissetmek, hissettirmek…
Öğretmenim, “kalp sevmekten yorulmaz mı?” Lütfen, biraz kendine de zaman ayır. Çocuklarının ebeveyni olduğunu daha güçlü hisset, daha sağlıklı ve daha mutlu yaşa! Arınma yolculuğunu, birlikte yapalım. Sevgimiz, derdimiz çocuk…
Mehmet POLATOĞLU (Yazar-Psikolojik Danışman)