Muhtemelen hangi ebeveyne bunun sorarsak soralım bunun çocuğunun iyiliğini düşündüğünden yaptığını söyleyecektir.
Peki, tam olarak bu benlik gasbı nedir?
Toplumun da ısrarla yaptığı ve anne babaların da yaptığı, çocuğu kendisine benzetme çabası
Onun gibi giyinsin, onun gibi konuşsun, onun tutuğu takımı tutsun, onun gibi inansın vb.
Ve birçok anne baba bunu çok masumca olduğunu tatbiki de “sıvı bulunduğu kabın şeklini almalı” diye savunacaklardır. Peki, gelgelim bu gerçekten bu kadar masum mu buradaki temelde koruma içgüdüsü mü? Yoksa döngüyü bozmamak ve toplum ve aile tarafından dışlanmamak için mi? Ya da bir şekilde ben doğurdum ise bana benzemeli düşüncesinden mi?
Çocuklar zamana uygun olarak ve sosyal etkileşim sonucu giyim tarzından dinlediği müziğe kadar bunu kuşağına uygun olarak yapmak ister ama bu yeteri kadar saygıyla karşılanmaz ne yazık ki ve hep bir uyarı ve müdahale ile karşılaşır.
Ve hiç bir anne baba bunun aslında bir benlik gasbı olduğunu da kabul etmezler ‘biz ne yapıyorsak onların iyiliğini düşündüğümüz için yapıyoruz derler’ peki gerçekten bu benlik gasbı yapılırken çocuk ne his ediyor bunu ne kadar istiyor ya da anne babasına ne kadar benzemek istiyor bunu düşünür mü anne baba maalesef kocaman bir HAYIR.
Çünkü onlara sorulsa uzun bir hayat tecrübelerinin olduğunu ve çocukların hata yapmaya çok müsait olduklarını ve bu nedenle birçok yanlış yapacaklarını ve bu da çocuklara pahalıya mal olacağını düşünürler.
Nitekim bu durum daha bebekken erkeğe mavi kıza pembeyi dayatmakla başlayan bir serüven
Sonrasın da hangi işi yapacağına ve kiminle evleneceğine kadar süren bir süreç. Ebeveynler çocuklarının anne babasından çok çocuklarının, sahibi niteliğinde davranmakta hatta çoğu zaman sokakta veya bir ortamda yaramazlık yapan çocuklara karşı “bu çocukların sahibi yok mu” değişine çok rastlamışızdır.
Yani aslında eşya – sahip ya da evcil hayvan- sahip ilişkisini andırıyor. Adım adım ilerleyen bir gasp
Peki, bu gasbın sonucunda ne olur:
Öncelikle okulda çocuğun akademik başarısında kendisini gösterir. Yani öz güveni ile, derse katılamama kendini ifade edememe, çok ciddi bir başarı kaygısı taşır, bu kaygı en belirgin olarak sınavda baş gösterir ve çocuğun potansiyelini ve başarısını baltalar.
Bu ezici gasp bununla kalmaz sosyal yaşamda çekingen birey edilgen kişilik olarak kendini gösterir. İlişkiler de saf dışı kalınması yanı sıra kabul görmeyen ve ciddi değer kaybına neden olur. Ve bu durumu hayatı boyunca sürer.
Bu durum sonucunda çocuğun ilerde karşılaşacağı olası psikopatolojik tanılar ve durumlar: Anksiyete, depresyon, aşırı empatik durum, çekingen ve kaçıngan kişilik,sürekli verici birey.
Bilinç üstü ve bilinç dışı kodlarımızla çocukları şekillendirmek ve bazı kalıplara zorlamaktan vazgeçip çocukları kendi özgünlüğü içinde kabul edilerek saygı duyulmalı bu dinlediği müzikten giyim tarzına kadar her yönüyle. Bu daha sağlık bireyler olmasını sağlayacaktır.
“ARMUT DİBİNE DEĞİL YUVARLANIP SUYA DÜŞMELİ “