“Melek gibi çocuğuma ne oldu böyle! Ah çok değişti, öyle yoruyor ki bizi, ne yapacağımızı şaşırıyoruz. Büyümek böyle bir şey mi?” Evet, erken gelişim döneminde büyümek tam olarak böyle bir şey. Yaşam döngümüzde birkaç kilit dönem var ve bunların ilki 2 yaş dönemine denk geliyor.
Hediye gibi gelen o küçük, sevimli canlı gözleriniz önünde büyümeye başlıyor. İlk bakışları anlam içermezken annenin kokusunu tanıyıp ağlamaları diniyor, babasının kucağına geldiğinde sakinleşip uyumaya başlıyor. Uykusuz ve yorgun geçirdiğiniz günlerin ardından bir bakmışsınız ki eline geçen her şeyi ağzına alıyor. Sakın endişelenmeyin, o dünyayı tanımaya çalışıyor ve bunun için her bebek gibi en uygun gördüğü şey ağzını kullanmak. Akabinde başlıyor emeklemeye.. Peşinden koşmaya hazırlanıyorsunuz çünkü biliyorsunuz ki yakında iki elinden destek almayı bırakacak ve ayakları üstünde duracak (zaten onlar için en büyük dileğiniz o değil mi, ayakları üzerine sağlam basan bir birey olması). Tüm bu süreçler her bebek için aynı seyrediyor. Ta ki 2 yaşa gelene kadar.
Artık o mucize canlı, ayaklı bir silaha dönüşüyor. Olur olmadık yerde bağırmaya, ağlamaya, kendini yerden yere vurmaya başlıyor. Markette reyonlar arasında çığlık çığlığa yuvarlanırken çevrenizdeki insanların bakışları sizi açıklama yapmaya itiyor. “Normalde böyle yapmaz ama ne oldu anlamadım kusura bakmayın..” Çocuğunuzla o an iletişim kurabilmeniz ise imkansız çünkü o sizi duymak değil, mümkün olduğu kadar bağırmak ve yuvarlanmak istiyor.
Araba kullanmayı bilmiyor olduğunuzu düşünün. Şimdi elinize bir araba anahtarı bıraktılar ve saatte 200km hızla bu arabayı sürmeniz gerektiğini söylediler. İlk hissedeceğiniz şey ne olurdu? Peki ya aklınızdan geçen ilk şey? Bu dönemde çocuğunuzun fiziksel ve psikososyal gelişim hızı en üst düzeyde. Dolayısıyla bedeninde daha önce yaşamadığı, bilmediği değişimleri hissediyor. O an eğer yanında güvenilir bir rehberi (ebeveyn/bakım veren kişi) yoksa bununla baş edememesi ile sizin o anahtarla ne yapacağınızı bilemeyip hissettiğiniz, düşündüğünüz şeylerle çok benzer olacaktır.
Oldukça asi, olumsuz, uyumsuz, inatçı, hayır diyerek kendini karakterize eden çocuğunuzda yoğun şekilde bağırma, ağlama, kendine yere atma, ısırma, vurma gibi davranışlar gözlemleyebilirsiniz. Anne baba olarak kontrolün elinizden kaydığını, sırf çocuk sussun diye ne diyorsa yaptığınızı düşünebilir, evin reisi artık o diyebilirsiniz. Kaygılanmayın, çocuğunuz oldukça sağlıklı. Yinelemek gerekirse bu doğal bir gelişim basamağı ve hiçbir çocuk bu basamağı atlayarak yaşama devam etmiyor. Evet komşunun çocuğu o kadar bağırmıyor olabilir, parkta gidip başka çocuklara vurmuyor olabilir. Bunun nedeni çocuğun başka davranış örüntüleri geliştirmesi olabilir ya da anne babanın yaklaşımının çocuğu daha rahat ve güvende hissettirmesi olabilir. Bir sonraki buluşmamızda bu konuda sizler neler yapabilirsiniz daha ayrıntılı konuşmak dileğiyle.