Uzm. Psikolog Leyla KAYA
Leyla Kaya tarafından paylaşıldı · 24 Şubat ·
Ilişkide olduğumuz kişilerin (eş,aile,arkadaş vs) sevgi, saygı, kabul gibi pek çok ihtiyacımızı karşılaması beklentisi içinde oluruz. Haklı bir beklentidir. Ama kilit nokta, bu beklentilerin karşılıklı olduğudur. Insan sosyal bir varlık olması dolayısıyla, birtakım sosyal ve psikolojik ihtiyaçları vardır. Bunları tek başına karşılayamayız ve diğer insanlarla etkileşimde olmaya gereksinim duyarız. Bizi anladığını ve bize iyi geldiğini düşündüğümüz kişilerle ilişkimizi devam ettiririz. Buraya kadar her şey normal ama gün gelir, (ki kesinlikle gelir), ilişkimizin eskisi gibi olmadığını düşünmeye başlarız. Bir şeyler eksik ya da yanlış gidiyor hissine kapılırız. Burada iki seçenek vardır: ya etkiye tepki diyip, kendimizi geri çekeriz ve sorun her neyse konuşulup çözülmeden öylece kalır. Ya da konuşmaya, anlamaya, anlatmaya çalışırız. Ikincisi -sonuç her ne olursa olsun- daha işlevsel gibi görünüyor. Peki yol bu kadar barizse, engel olan nedir bize?
Ifade etmeden ihtiyaçlarımızın anlaşılmasını hatta karşılanmasını beklemek! Hepimizin geçmişten getirdiği-bazen farkında olmadığı ve dolayısıyla ilişkiyi etkilemesine engel olamadığı hayal kırıklıkları, öfkeleri, travmaları olabilir. Ve bize çok basit gelen bir şey karşı tarafın acı verici anılarını ve hissettiği tüm o yoğun duyguları tetikleyebilir. Ya da tam tersi. Değersiz, önemsiz, işe yaramaz, sevilmeyen, bir sürü ve kompleks şey hissedebilir, hissettirebiliriz. Vurgulamak istediğim şey şu ki; hiç birimiz zihin okuyucu değiliz. Bu yüzden hiç kimseden, nasıl hissettiğimizi, canımızın neyden yandığını ve ne yapabileceğini 'bilmesini' bekleyemeyiz. Ifade etmek, konuşmak, anlamaya çalışmak ve bazen birlikte ağlamak en güzeli, en garantilisi. Bir de böyle denemesek mi?