Sevgili anne ve babalar, çocukların okul çağına gelmesiyle birlikte çocuğunuzun bazı davranışları sizde endişe uyandırabiliyor. Çocukların fazla hareketli olması toplum tarafından “hiperaktif” olarak ele alınsa da hiperaktiflik veya dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu tanısı için çocuklarda bazı belirtilerin gözlenmesi gerekir. Bu endişelerinizi gidermek adına dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu nedir, gelin birlikte inceleyelim…
Çocukların okul öncesi veya okul döneminde çok hareketli olması tanı için yeterli bir kriter olmamakla birlikte ebeveynlerin bu yaş aralığındaki çocukların çok hareketli olduklarını unutmaması gerekir. Yaşı gereği çok hareketli olan bir çocukla dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu olan çocukların arasındaki en önemli fark DEHB’ li çocukların sürdürdükleri işlerde dikkatlerinin kolayca dağıldığı, başladıkları işi bitirmeden başka bir işe yöneldikleri, söz sırası gelmeden konuştukları; masa üstü veya koltuk tepesinde oturdukları, otursa dahi el ya da ayaklarını salladıklarının gözlemlenmesidir. Bir diğer önemli nokta belirtiler ve belirtilerin şiddeti çocuktan çocuğa farklılık gösterebildiği: kimi çocuklarda bütün belirtiler gözlemlenirken kimilerinde belirtilerin 5-7 tanesi gözlemlenebilir. Bazı durumlarda dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu ayrı ayrı daha baskın görülebilir. Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu yalnızca tek bir etkene bağlı olarak ortaya çıkmayan, genetik ve çevresel etkenlerden kaynaklanan çok faktörlü bir bozukluktur. Burada en önemli husus bu belirtilerin çocuğun günlük işlevselliğini etkilemesi: akademik, sosyal hayatını etkileyip etkilemediğinin değerlendirilmesidir. Bazen ebeveynler bu durumu önemsemeyip çocuklarının yapısı gereği bu şekilde davrandıkları düşüncesine kapılabilirler ya da bu durumu kabullenmek istememelerinden kaynaklı uzman desteği almayı reddedebiliyorlar. Ebeveyn veya öğretmenleri tarafından çocuklarda yaşına uygun olmayan belirtiler gözleniyorsa bu davranışların çocuğun akademik, sosyal hayatı veya işlevselliğinde bozulmalara yol açmadan ebeveynlerin muhakkak bir uzman desteğine başvurmaları gerekir. Tedavide uzman tarafından belirtilerin değerlendirilmesi yorumlanması, gerekli ölçeklerin uygulanması bununla birlikte aileye psikoeğitim desteği verilerek bu süreçte çocuğa uygun daha sağlıklı bir yol izlenir.