Hemen hepimiz yalan söylemişizdir. Bunu bazen istemeyerek durumu, olayı, ortamı kurtarmak adına “pembe” yada “beyaz” yalanlar diye adlandırdıklarımız oluşturur.Daha çok ergenlerde sıkça rastladığımız bir durumdur.Ana-baba bir şeyi yapmamasını, bir yere gitmemesini yada belirlenen saatte gelmesini ister, delikanlı/genç kız mutlaka sınırları delmek isteyecek hem kendi istediğini yapacak hem de ailesiyle arasını açmamak için makul bir şeyler bulacaktır.

Oldukça masum görünen bu davranış ailenin çocuğa/ergene yaklaşımıyla geçici yada kalıcı bir hal alır.Aile gencin yalan söylediğini fark ettiğinde uygun bir dille ifade eder ve gencin buna ihtiyaç duymadan uyabileceği uygun sınırlar belirleyebilirse durum bertaraf edilir.

Genç aşağılanırsa, yalan söylediğinde aile ona ben kül yutmam bak seni yakaladım şeklinde yaklaşırsa, ağır cezalar verip tehdit ederse teşvik etmiş olur.Seçim ailenindir.Genci anlayabilmek için ebeveyn onun yaşlarındaki kendine dönebilmeli istek, beklenti ve davranışlarını gözden geçirmelidir.

Gencin üzerine “ben senden güçlüyüm, ben her şeyin doğrusunu bilirim, benim söylediklerim kanundur” gibi bir yaklaşımla gidildiğinde, onun bir birey olmasını engellemiş olmakla kalmaz, geleceğini de ipotek altına alırız.Kendi ayaklarının üzerinde duramayan, günü kurtarmaya ve ilk bulduğu fırsatı değerlendirmeye çalışıp sürekli yalan söyleyen bir çocuk yetiştiririz.

Kimi zamanda kendi gerçeklerimizi kabul edemediğimizden, bulunduğumuz durumdan utandığımız için, sadece kendimiz olduğumuzda karşımızdakini/karşımızdakileri yeterince etkileyemeyeceğimizi düşündüğümüz için ve en önemlisi de kendimizi ve ailemizi sevmediğimiz, kabul etmediğimiz için yalan söyleriz.

Evet , insanın kendisini; hataları, eksiklikleri ve olumsuzlukları ile kabul etmesi çok güç olabilir. Kendisinden maddi olarak, mevki olarak daha üstte olan kişileri görerek onlar gibi olmak isteyebilir.

Bunu isterken yalan söylemek, onlar gibi davranmaya çalışmak, kendini olmadığı bir kişi gibi göstermeye çalışmak, geldiği ve yaşadığı yeri beğenmemek kişi için utanç kaynağı olan ailesini ve yaşadığı yeri saklamak aslında ne kadar büyük bir yüktür.
Kendisi gibi davranmayan, kendisini kabullenmeyen, kendisini sevmeyen ve değer vermeyen kişi bir maske takar ve arkasına saklanır.

Sonra bu maskeye o kadar alışır ki gerçek yüzünü unutur.

Bir gün maskesini takarken aynada kendi yüzüyle karşılaştığında aslında kendisinin de tüm yaşamının da bir hayal dünyası olduğunu fark ettiğinde büyük bir çöküş yaşar.Bunu kaldırabilecek gücü yoktur.Ya bu oyuna devam edecek yada gerçekleriyle yüzleşip bunları kabul ederek kendi gerçekleriyle barışık yeni bir yaşam kuracaktır.

Kendimizden herhangi bir anlamda daha üstte gördüklerimizi örnek alıp, bizim durumumuza ulaşma şansı olamamış olanları görüp bulunduğumuz durumdan hoşnut olmak yaşamımızı kolaylaştıracaktır.