ÇOCUĞUNU DİNLEMEDEN, ONA BAĞIRAN ANNE VE BABALARA
Bazı durumlarda anne ve babalar sık sık çocuklarına bağırdıklarını yada dayanamayıp onlara vurduklarını, sonrasında da derin bir suçluluk hissi yaşadıklarını söylerler. Bundan suçluluk duyan ya da pişman olan anne ve babalar bir gün gelecek muhakkak bu konuda kendisini geliştirecektir. Ama en büyük sorun, bundan pişmanlık duymayan hatta şu anda bile bu yazıyı okurken gözünün ucuyla okuyan veya kafasında savunucu düşüncelerin birbiri ile çarpıştığı anne ve babalardadır. Bu şekilde, aniden hele hele çocuğun hiç beklemediği bir anda ona bağırmak ya da vurmak, çocuğun ifade etme özgürlüğünde yoğun sorunlar oluşturabilir. Bu konu ile ilgili yaşanmış bir anıyı sizlerle paylaşmak istiyorum:

“Bir anne, bir gün yorgun bir şekilde eve dönmüş. Sekiz yaşındaki oğlu, küçük kardeşinin yaptıklarını annesine yetiştirmek için sabırsızlıkla onu kapıda bekliyormuş. Annesine heyecan dolu bir ses tonu ile “Ben dışarıda oynuyordum, babam da telefonda konuşuyormuş, Mert pastel boyalarını almış ve duvara yazı yazmış anne. Senin oturma odasına kapladığın güzel duvar kağıdını değiştirmek zorunda kalacağın için kızacağını ben ona söylemiştim” demiş. Anne içini çekerek ve kaşları çatık bir şekilde “Küçük kardeşin nerede şimdi” demiş. Anne, ellerini belli bir amaç için kullanmak üzere boşaltırken, küçüğün korku içinde saklandığını bildiği dolaba doğru yürümüş. Odaya girerken onun adını çok da sevgi dolu olmayan bir ses tonu ile çağırmış. Küçük çocuk bu ses tonunu çok iyi tanıyormuş. Küçük, bunun sonu demek olduğunu biliyordu, korkuyla titredi. Daha sonraki on dakika boyunca anne bağırdı, çağırdı, o duvar kağıdı için nasıl para biriktirdiğini, ne zorluklarla yaptırdığını haykırdı. Duvar kağıdını yenilemenin nelere mal olacağını belirtti, bu düşüncesizce davranışını kınadı, köpürdü. Bağırdıkça öfkesi kabardı, öfkelendikçe bağırdı. En sonunda kızgın bir biçimde kapıyı çarpıp küçüğün odasından çıktı. Anne, korktuğu şeyle karşılaşmak için oturma odasına gitti. Duvarı görünce, adeta yaşlar, gözlerine hücum etti. Gördüğü yazı kalbine bir ok gibi saplandı, duvarda bir kalp içinde “ Seni çok seviyorum anneciğim, yarın ki anneler günün kutlu olsun” yazıyordu. Duvar kağıdı annenin onu bulduğu şekilde kaldı. Ancak artık yazının etrafında boş bir çerçeve vardı. Bu olay bu anneye de, bize de bir ders olsun.

Hayatta onlara bağırmadan, yargılamadan, kıyaslamadan önce, duvardaki yazıyı okumanızın bir ilkeniz olması dileğiyle.