Yaşam boyu sürecek olan evlilik, aşamalı bir süreçtir. Bu gelişimsel süreci “evliliğe hazırlık”, “ evliliğin başlaması”, “ çocuk yetiştirme” ve “ olgunluk” olmak üzere dört aşama içinde incelenmektedir. Ancak çocuk sahibi olmama, eşlerden birinin ölümü, ayrı yaşama ya da boşanma gibi nedenlerle bütün evli çiftlerin aynı aşamaları geçirmeleri beklenemez.

Toplumsal değerlerin ve koşulların farklı olması nedeniyle bu devrelerin süreleri de toplumlara göre farklı olmaktadır. Bu farklılık, özellikle çocukların kişilik gelişimlerinde de etkili olmaktadır.

Birbirlerine dokunacak kadar yakın ama hiç bir şey paylaşamayacak kadar uzak olan çiftler…İletişimi, paylaşımı çoktan yitirmiş ancak toplumsal bir şablon olarak evliliklerini devam ettirmeyi seçmiş, korkularıyla yüzleşemeyen insanların diyarı. Ve bunun bedelini ruh sağlıklarını kaybetmiş, mutsuz, kendini gerçekleştirmekten uzak insanlar olarak ödeyenlerin diyarı. Çocuklar var diye, bu saatten sonra kiminle nasıl birlikte olurum diye, kurdukları düzen bozulmasın diye, aileler ne der diye, dul bir kadın damgası yerim diye ve daha bir çok korkuyla mutsuz evlilikler yıllarca sürer gider. Kendisini yıllarca hiç bir şey sorgulamadan, kendisini de unutarak eşlerine adayan ve bunun bedelini korkunç bir hayal kırıklığıyla ödeyenlerin diyarı.

İnsanların evliliklerinde bu kadar mutsuz olmalarının nedenleri üzerine mesleki yaşamım boyunca uzun süre düşündüm. Sorun neredeydi? Ailelerde mi? Toplumda mı? Kültürde mi? Yoksa insanların kendisinde miydi? Bu, yanıtlanması en zor sorulardan biridir;Yıllarca aile-ilişki danışmanlığı için bana başvuran bireylerin genel bir analizini yaptığımda ilişkilerdeki mutsuzluğu tek ve genel bir faktörle açıklamak nerdeyse imkansız. Bir çok faktör var ve her mutsuz ilişkide bir başka faktörün ağır bastığını görüyorum.

Eşinizi doğru tanıyor musunuz!

Ailevî sorunların meydana gelmesinde ve sürmesinde en önemli faktörlerden birisi, eşlerin birbirlerini yanlış tanıması ve yanlış anlamasıdır. Sorun olan ailelerde iki taraf da, kendisini hatasız ve kusursuz görüyor. Her zaman en doğruyu kendisinin yaptığını, gereken fedakârlığı gösterdiğini, ancak hep haksızlığa uğradığını düşünüyor.
İşte burada Nasreddin Hoca'nın ünlü bir fıkrası akla geliyor. Bir gün aralarında anlaşmazlık bulunan iki kişi Hocanın yanına gelir. Birinci adam, olayı kendi açısından güzelce anlatır. Bunu dinleyen Hoca:
– Haklısın, der.
Sözü alan diğer adam da, kendine göre nasıl haklı olduğunu bir güzel açıklar. Hoca aynı şekilde:
–Haklısın, hükmünü verir.
Olaya şahit olan Hocanın eşi dayanamaz ve itiraz eder:
–Hocam nasıl olur, ikisine de haklısın, dedin.
Hoca, biraz sıkılır ve eşini tasdik etmekten başka çare bulamaz:
–Hanım, sen de haklısın.


Aslında eşler arasındaki olaylar, tıpkı bu fıkrayı andırır. Neredeyse tüm ikili ilişkilerde "yüzde yüz haklı" olan taraf yoktur. Herkes aralarında geçen olayları kendi açısından değerlendirir ve bir bakıma herkes haklıdır. İşin asıl önemli yanı şudur: Eşlerden birisinin olumlu veya olumsuz davranışı, diğerini etkiler. Bu yüzden eşinizi doğru tanımak, onun davranışlarını doğru yorumlamak zorundasınız. Eğer davranışın ardında yatan niyeti keşfedemezseniz, boşu boşuna kendinizi üzer, yanlış değerlendirmelere gidersiniz.

Makale Yazarının Sayfasına Dönün