Değerli olmak çok önemlidir.Çoğu zaman hayatımıza yön veren ve hatta direk yöneten belki de! Değer kimi zaman evlenilecek eş için gerekli kriter, kimi zaman iyi bir arkadaş seçerken aranan olur. Tek başına yeterli bir sebep de olabilir! Öyle ki hiç bir noktamız uymasa da etrafımızdaki kişilere sırf değer veriyor diye alırız has dairemize. Peki biraz düşünelim bizi bile bile lades dedirten bu duygu nasıl oluyor da gözümüzü kapatıyor, realiteden uzaklaştırıyor? İnsan sevgiyle dünyaya gelir, mayamız sevgidir. Sevildiğimizi değer gördükçe anlarız. Önce onu kaybetmemeye çalışırız. Sonra kaybetmemek için bazı durumlar görünmezlik kazanabilir. Bağımlılık derecemize göre biz olmaktan çıkıp ‘o’ oluruz gitgide yok oluruz ve biz diye bir şey kalmaz. Tüm bu durumlar ne kadar da bebeklik ve çocukluk dönemini hatırlatıyor değil mi? Söz gelimi anne onaylasın diye yıkanan eller, baba onaylasın diye yapılan ev ödevleri, akıllı çocuk olma birileri için açılımı değer görme kaygısı!

Bu duyguyu ilk hissettiğimiz yer şüphesiz varlığımızı ilk hissettiğimiz ana rahmidir. Sonrasında bebeklik dönemi ve çocukluğumuzla pekişir. İlk anne baba dokunuşuyla hissederiz, o dokunuşları, ararız her dokunuşta.
Burada ailelere yine çok iş düşüyor. Aile çocuğun kendini ilk değerli hissettiği yerdir, eğer eksik kalırsa hep eksik hisseder. Çok verilirse hep o dozda bekler.

Bir başka zaviyeden bakılırsa insanoğlu hep aslından bir değer bekler. Farklı olmak ister. Herkes içinde birisi için herhangi birisi gibi değil herkesten daha özel sevilmeyi bekler. Yaradanla da böyle bir ilişki kurar. Bu değeri kaderindeki güzelliklerde arar. Ama eğer biz ilişki biçimimizde onunla başımıza gelen kötü durumlarda da kendimizi değerli görüp bunların bizim için bir anlamı olduğunu düşünürsek, insan ilişkilerinde de bu zaviyede kurarız. Olumlu ya da olumsuz ne olursa olsun değerini indirgemez. Hep bir yerde görmeye devam eder. Büyüklerimizin anlattığı bir hikaye vardır. Bir şehirde yaşlı bir adam yaşarmış. Allah’ın onu unuttuğunu söylüyormuş, başına hiç bir şey gelmediğinden dolayı. Sonra bir gün attan düşmüş. Evet, Allah beni hatırladı demiş. Biz de bu öyküdeki gibi bakmayı becerirsek aslında her durumun altındaki büyük değeri görebiliriz.

Eric From, sevgiyi şöyle tanımlar: 'Sevgi insanın kendisiyle ve başkalarıyla yaratıcı bir ilişki kurması demektir. Sorumluluğu, ilgi ve bakımı, saygı ve bilgiyi, başkasının gelişmesi ve yetişmesi için istek duymayı gerektirir'. Dikkat edecek olursak, bu tanımdaki 'sevgi'nin rastgele bir hoşlanmadan, ilgi göstermeden, yönelmeden farklı olduğunu görebiliriz. Kökleri insanın varlık yapısında olan sevgi, özü gereği 'yaratıcı' bir sevgidir.

Fakat dikkat edilmesi gereken bir nokta var ki bu beklenti birileri için özel olma beklentisi yanlış sularda gezinmeye itebilir kişiyi zaman zaman. Her şeye rağmen bu ihtiyacımızı iyi zaptedip ileriye dönük seçimler yapabilmeli birey.